De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 481]

Aan Dr. K.H. de Raaf (met wien ik thans reeds het derde deel eener eeuw goede vrienden ben)

I.

Zonder dat 'k 't ooit U vroeg of 't vóóraf hoopte, hebt Ge, als trouwe
Volger der Waarheid alles nagegaan van wat uit Kracht
Eens diepsten Zijn's gerezen en gestuwd, 'k voor dit Geslacht
Bestreefd heb en bereikt. Hartstochtlijk-donker in stil bouwen

Op Ingrond eignen Zelfs en aller Dingen, delgde ik 't flauwe
Gedoe van schrale Vagen. Moedig leefde ik in den nacht
Mijn's Tijd's, kalm-eenzaam, en soms gilde ik stoer een wilde klacht
Klaar-hoorbaar hoog door 's Leeds Ellende. Want voortdurend jouwen

Bléven veel diep-in Leêgen, thans verloornen me uit. 'k Hield Wacht
Breed-psychisch diep bij al wat 'k wilde en deed en dus ik 't bracht
Gestaêg stoer-werkend naar waar 'k sta thans. Als heel zelden gauwe

En nimmer nog gedweeë lijdend onder 't scherpe snauwen
Breng 'k uit den versten Grond mijn's Wezens dank U. 'k Zie.... gij lacht
Door uw diep graven Gij mijn verste Gronden gaaft te aanschouwen.

[p. 482]

II.

Ja, levenslange Dank, o, Vriend, gewetensvol gij schreeft
Uit eigne Stille Kracht dit boek, dat evenzeer zal duren
Als al mijn geestlijk Werk voor onze Lettren. Niet besturen
Liet Ge u door 't reeds een derde Eeuw ver-af saam zijn. Neen, verkleefd

Alleen aan Waarheid, want aan Feiten, hebt gij streng doorleefd
Mijn zwaar Bestaan en zielvol Streven, en nooit gingt verhuren
Ge U aan de kwade Wanen, waar de diep-verkeerde kuren
Van Niets-verstaners hebben vijftig jaar reeds mee gestreefd

Om al wat 'k ziende denk en voel en doe te ontwrichten. Schuren
Bleef 'k veelal vredig voort langs dwazen Hoon. Want binnen muren
Mijn eigne, stille, werkte ik en dies nooit mijn Geest gebeefd

Heeft voor 't bedrijf der Schampren, die gezellig voor hun vuren
Gezeten brabbelden Onwaarheên. O, mijn klare, pure
Ziel, Die wil 't Echte en 't doen blijft, tot zwiert wèg Ze of sneeft,

[p. 483]

III.

De halve Geesten, wien vlot Vleien boven Waarheid ging
Vonden 't eens schandlijk, dat mijn flinke Ziel had ingezouten
't Alwaarste en dit toen 't moest deed hooren aan wie stil te kouten
Misprijzend zaten. Diep-vermoeide, ik alellendigst hing

Geestkrachtig lijdend in 't Hoog-IJle, hoorend schampering
Geloogne, dat 'k van top tot teen een kwade, zwakke, foute
Niets-doener willoos, geestloos was, dien Dienaars van de Schouten
Neer moesten duwen naar een reddelooze afzondering.

Doch psychisch sterk en dood-onschuldig-willlend, lijk als houten
En taamlijk-stijve kleine knaap ik reeds geweest was, ving
'k Al 't Smaên op, dat ik door mijn verdre Daên weerleggen ging.

O, Menschjes, die nu ligt voor goed in de eindelooze Koudte
Maar me eens waanzinnig joeldet na met scherp-geflootne Rauwte.
Als altijd jeugdig diep-in mijmrend denk ik nog en zing.

[p. 484]

IV.

Juist, lijk als vreedge kleine knaap 'k een enkle maal reeds deed,
Vraag 'k me af nog: Wat's dit Aanzijn? Wat mijn Leven? Staeg vergalmen
Hoor 'k vele Stemmen in mijzelf en alle boeken. Halmen
Lijken me al Liên, die gaan met woordenwinden mede. Ik weet

Alleen Dàtgene wat mijn eigne Ziel mij wijst, Die meet
Diepst-in van zelf al Kennis en dies leef ik thans als Kalme
Die klonk zich vast aan alles met onbreekbaar-stalen Schalmen
En voor al tijden groote Minnaar van 't Diep-Zuivre heet.

Och, tegenwoordig geef 'k niet durend meer om Vreugde of Leed.
'k Heb levenslang gedacht en scheen dus Dommen vaak te talmen,
Maar door mijn vaste Sterkte won 'k allengs gewenschte Palmen.

'k Leef breed-zachtmoedig, maar leek strijdend wel eens hard of wreed,
Want mijner Ziel geen ding ooit van der Andren aard ontgleed
En 'k wensch, wen me eindigt de Aarde, in 't wijd Mysterie te verwalmen.

Willem Kloos.