De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 272]

[Brieven]

Hooggeachte Heer Kloos,

Na een korte afwezigheid, waarin ik evenwel geen post opgestuurd kreeg, vind ik Uw schrijven, waarin U mij het vereerend verzoek doet een herdenkingswoord te willen schrijven in het a.s. jubileumnummer van den Nieuwen Gids, dat den zeventigjarigen Lodewijk van Deyssel gewijd zal zijn.

En terstond na het lezen van Uw brief werden oude en zulke uitgelezen goede herinneringen in mij levendig aan den tijd, toen Lodewijk van Deyssel herhaalde malen de logé van mijn man en mij is geweest in ons toenmalig Oosterbeeksch huis ‘Rijnaue’, en een bizonderen avond, niet zonder glimlach, herleefde ik. Alberdingk Thijm was enkele dagen geleden vertrokken, het was een regenachtige Zondagavond. Of nu de regen oorzaak was van onze spellust, of wel ook andere motieven er ons toe aanzetten, dat weet ik niet meer, maar met groote animo werd overeen gekomen, dat we het Symbolenspel zouden doen. Nu weet ik niet of dit spel U bekend is, daarom wil ik het U even uitleggen: als bij vele spelen gaat iemand de kamer uit, de achterblijvenden zoeken een persoon uit; de iemand wordt teruggeroepen en moet door een bizondere vraagstelling te weten komen wie de overeengekomen persoon is. De vragen moeten steeds zoo gesteld worden: aan welk abstract of concreet iets doet die persoon denken? - De radende persoon was ik zelf, en de volgende vragen en ant woorden vonden elkaar:

- Aan welke vrucht doet hij denken?
aan een groote aardbei in wintertijd, in watten verpakt.
Aan welke Fransche meubelstijl doet hij denken?
Louis quinze.
Aan welk dier?
aan een paard met hoogen gang.
Aan welke bloem? -

Hier aarzelde degeen die een antwoord geven moest, van beide zijden werd hem iets toegefluisterd. Later vertelde hij mij, dat

[p. 273]

beide buren aan dezelfde bloem dachten; hij nam deze voorzegging voor juist en antwoordde: een grootbloemige orchidee.

En na deze verbeeldende karakteristiek was het mij niet moeilijk te zeggen, dat de persoon onze geziene gast Alberdingk Thijm was.

Met mijn vriendschappelijke gevoelens, hooggeachte Heer Kloos,

gaarne de Uwe

H. Laman Trip de Beaufort.

[p. 274]

Hooggeachte Heer Redacteur,

Hoe gaarne zou ik van de mij zoo vriendelijk door U geboden gelegenheid, om, nu Lodewijk van Deyssel zijn zevenstigsten verjaardag viert, iets bij te dragen tot die viering in den ‘Nieuwen Gids’, dankbaar gebruik maken, indien ik niet vreesde dat dit mij maar slecht zou af gaan. Want wat toch is het geval, hooggeachte heer Redacteur,.... als ik aan het werk van den auteur L. Van Deyssel denk, dan denk 'k aan dónder en wéerlicht en stórm, aan drommen zware, zwarte wolken die op komen zetten als kudden woedende stieren en die, onder vervaarlijk druischen, in een warrelige dooreenmengeling samenbotsen, aan dreigende oranje, gele, gouden zonnevuur-flarden, glimmend als booze goden-oogen onder 't snelduist'rend zwerk uit, aan groote, zwiepende boomen, die sidderend kreunend en piepen onder de slagen en striemen van een verbolgen orkaan, aan neérbliksemingen, òmstortingen, wègvagingen, aan machten die, wanneer zij in werking treden beginnen met te verdelgen en die dan over de omgewoelde gronden de glisterende zaden strooien van een nieuwe wereld, tot een schooner leven.

Of, - ik denk aan een morgenster, zooals die blinkt, eenig en alleen, in den roerloozen, matgouden glans van den jongen dageraad, aan een rappen, wilden bergstroom, eeuwig oud en eeuwig jong, dánsend, dánsend, zwaar en toch licht, van plateau tot plateau, en die zichzelf zoo gaarne speelsch verbergt in een dichte overstuiving van blanke waterparels, terwijl duizend fijne spatjes, veelkleurig het zonlicht weerkaatsend, heenzweven in het ijle,

aan een zeldzaam landschap, liggend in zalige zomeravondklaarte en waarvan de blauwe heuvels aan den verren horizon heengolven als stroomen van zoete muziek,

aan een zeer breed, zeer teer Adagio, kalm in kalmte wassend, en dat, zonder bizondere wending, een volkomen van licht verzadigden hemel-oceaan binnenglijdt.

Neen, als 'k aan Van Deyssel denk, dan word 'k stil, dan leg 'k de pen uit de hand en dan zeg 'k zacht: ‘Over Van Deyssel schrijven, dàt kan ik niet.’

Aug. 1934.

Henriette Mooy.