De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 508]

[Brief]

Bentveld, 10 April 1934. Bentveldsweg 2.

Hooggeachte Heer Kloos,

Er breekt een levensvernieuwing aan. Er zijn hier en daar al menschen, die geniaal leven, er zijn er meerderen, die de mogelijkheid van zulk leven vermoeden, het op enkele oogenblikken deelachtig zijn, maar het dan telkens weer kwijt raken, verloren in een baaierd van onzuivere, onnutte, niet-onbaatzuchtige beweegredenen en daden. Ik richt mij tot U, omdat in Uw Binnengedachten, die ik zoo nu en dan lees, mij iets van datzelfde geniale leven schijnt te fonkelen. Eenige menschen hebben geniale oogenblikken, nl. als zij gehoor geven aan den diepst-innerlijken drang, die van God is, die het eenig-ware van ieder oogenblik in het aanzijn doet treden; enkele zijn zóó ontvankelijk en zóó gehoorzaam, dat hun leven geniaal genoemd moet worden en dezen vervullen de bestemming van den mensch: zij zijn in den waren zin kinderen van God, ze leven in het Gods-rijk.

Ik heb het voorrecht, zulk een man te kennen, die in ons land bijna totaal onbekend is, maar iets beter bekend in Duitschland, wat alleen reeds blijkt uit het feit, dat hij sinds 36 jaar zijn eigen 3-maandelijksch tijdschrift uitgeeft met momenteel ± 5000 abonnes. Sinds nog langer houdt hij voordrachten, aanvankelijk in de groote steden, maar al spoedig ook in zijn eigen Schloss Krainberg in Neder-Beieren, vervolgens in Schloss Elmau, in Opper-Beieren, waar zijn lezers en hoorders gelegenheid hebben, met hem samen te zijn als in een soort pension, in een magnifieke natuur.

Deze man nu, Johannes Müller - wiens boek ‘Die Bergpredigt, verdeutscht und vergegenwärtigt’ zijn beroemdste en wellicht ook belangrijkste mag heeten - wordt den 19en dezer 70 jaar, en zijn uitgever verzoekt mij, op eenigerlei wijze mede de aandacht van het Hollandsche publiek ter gelegenheid van dezen gedenk-

[p. 509]

waardigen dag op hem te willen vestigen. Ik weet niemand, tot wien ik mij te dien einde beter zou kunnen richten, dan tot U, den Baanbreker van '80, die immers mede een Vernieuwer hebt mogen zijn, en wien deze glans van glorie nimmer ontnomen kan worden, en ik heb het volste vertrouwen, dat Gij, na lezing van de kopie die ik U hiernevens toezend, namelijk een kort inleidend woord van mijn hand, dat mij voor het Hollandsch publiek voldoende inlichtend schijnt,.... dat Gij, zeg ik, hiervoor een plaatsje zult willen inruimen in Uw maandschrift en orgaan, onze zijn naam en zijne jaren met zooveel eere dragenden ‘Nieuwe Gids’.

Ik meen tijdig genoeg te komen, om geen ongerief te veroorzaken, als ik U met den meesten aandrang smeek, deze kopie in het aanstaande, het Mei-nummer van Uw zoo hooggewaardeerd en veel gelezen tijdschrift te willen plaatsen.

Terwijl ik natuurlijk bereid ben, indien gewenscht, U alle mogelijke verdere inlichtingen betreffende deze aangelegenheid te verschaffen, hetzij schriftelijk of mondeling, verblijf ik, met gevoelens van hoogachting en eerbiedige genegenheid

Uw Dw.

J.G. ESCHER.

Na her-lezing komt de gedachte bij mij op, dat deze brief wellicht ook - indien U het daarmee eens zijt! - geheel of gedeeltelijk voor publicatie geschikt zou zijn, daar hij weer andere dingen, toch ook van algemeen belang, in het licht stelt dan mijn kort inleidend woord het vermocht.