De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 374]

Jezus en de duiven door Willy van den Driest.

Eens, toen de lieve Jezus nog op aarde was, kwam Hij ook in 'n klein, vergeten dorpje in Palestina, waarvan niemand nu nog den naam kent. Tóén was 't óók al zoo èrg klein en onbeduidend, maar Jezus sloeg nóoit iets over op Zijn tochten, zelfs geen gehucht, want Hij vond het minst-beteekenende plekje grond tòch nog altijd de moeite waard, als er menschen woonden, die Hem noodig hadden. En die waren er altijd en overal, wáár Hij ook kwam.

In dat dorpje nu woonde 'n oude, eenzame vrouw; haar man was gestorven en ook haar kinderen had ze één voor één verloren, tot haar niéts overbleef om lief te hebben en te verzorgen dan haar duiven. Sneeuwwit waren ze, met slanke, fijne pootjes en aardige kopjes, waarin hun schrandere kraaloogjes schitterden. Ze konden zoo prettig met hun vleugels slaan en ze kènden haar. Ze aten uit haar hand en zaten rustig op haar schouders en haar grijs hoofd. Ze hield van hen als van haar kinderen. 't Was het eenig levende, dat haar overgebleven was. De duiven waren haar grootste schat en ze zorgde voor hen, zooals 'n moeder voor haar kinderen zorgt. Maar ach, juist op den morgen van dien gezegenden dag, waarop Jezus het dorpje bezocht, juist op dién stralenden morgen, vond ze haar geliefde duiven dood.... Hóé 't gekomen was, wist ze niet en daar vroeg ze ook niet naar.... Ze stond daar maar met haar doode lievelingen in haar oude, bevende handen en zag met oogen-vol-tranen op hen neer.... O, dat haar nu óók dit nog werd afgenomen, haar duiven, die haar troost waren in haar laatste levensdagen. De eenige schepsels, die haar liefde en trouw bewezen, die aan kwamen vliegen, als ze hen riep, want ze kenden haar stem, juist zooals de schapen de stem van hun herder kennen, zóó had die Profeet uit Nazareth verteld.... De Profeet uit Nazareth....

[p. 375]

de Man, die al zooveel wonderen verricht had, waarvan ze al vaak in het dorp had hooren spreken.... Opeens kwam er 'n blijde, hoopvolle gedachte in haar droeve hart. Die wonderlijke Prediker, waarvan zoo talloos-vele, bijna ongelooflijke verhalen verteld waren, zou diè háár duiven ook niet weer levend kunnen maken? O, was Hij maar hier....! Toen kwam er haastig een buurvrouw aanloopen en de oude vrouw wist niet, of ze wel góéd verstond, want zij riep haar toe: ‘Buurvrouw, die vreemde Profeet is hier, die zoo prachtig vertellen kan. En Hij kan nog véél méér, zeggen ze! Ga mee, dan kun je Hem óók zien!’

‘Ja’, antwoordde de oude vrouw, ‘ik zal naar Hem toe gaan en Hem vragen, of Hij mijn arme duiven weer levend wil maken! Ze zeggen, dat Hij álles kan!’

‘Ja, Hij maakt wèl menschen gezond, maar géén dieren! En zéker geen duiven!’ antwoordde de buurvrouw, met 'n minachtenden blik op de doode vogels, die de oude vrouw nog steeds vasthield....

‘Ik wil het Hem tòch vragen!’ hield ze vol. ‘Hij moet zóó goed zijn en vóór ik sterf, wil ik Hem nog eens zien!’ En ze ging met de buurvrouw naar buiten, haar duiven in de hand, met de stille, vurige hoop in haar hart, dat Hij, die alle wonden heelt, ook háár helpen zou....

Tóén zag ze Hem, wiens naam onsterfelijk zou worden. Hij stond temidden van 'n menschenzee en Zijn slanke, witte gestalte stak boven allen uit. 't Scheen haar toe, dat er 'n vloed van licht van Zijn goddelijk gezicht straalde.... alsof de zon op Hem alléén haar warmte en licht liet vallen.... Als betooverd staarden haar oude oogen naar dat gezicht, omgeven door 'n stralenkrans, naar die oogen, waaruit God-zèlf haar toe scheen te lachen, naar dat edel hoofd, dat ééns gedrukt zou worden door 'n doornenkroon....

Daar stònd Hij, aangebeden door hetzelfde volk, dat Hem ééns kruisigen zou, temidden van die menschen, die de woorden van Zijn goddelijke lippen dronken, om die woorden later te bespotten en te vergeten....

De vrouw staarde Hem lang, héél lang aan, alsof ze zich koesteren wilde in àl de liefde en onuitsprekelijke goedheid, die er leefden in die donkere, klare oogen.... Tóén zei ze langzaam en zacht voor zich heen:

‘Dit is geen gewone profeet, dit is een Kóning!’

[p. 376]

En ziet, later schreef de rechter, die Hem veroordeelde, boven Zijn kruis die woorden:

‘Jezus, de Koning der Joden!’

Het was de oude vrouw met véél moeite gelukt, naar voren te dringen. Hóé ze haar doel bereikt had, wist ze niet. Was 't het groote, machtige verlangen, dicht, héél dicht bij Hem te zijn? Zijn stem te hooren, den zegenenden invloed van Zijn nabijheid te voelen? Ze kon 't niet verklaren en ze probeerde 't ook niet. Ze wist alléén maar, dat ze plotseling vlak tegenover Hem stond, dat Hij haar aanzag met 'n wereld van ongekende liefde in Zijn licht-oogen en dat ze opeens moed voelde, Hem leven te vragen voor haar duiven....

Ze vertelde Hem, wàt ze voor haar beteekenden en ze zàg in die wondervolle oogen, dat Hij haar begreep.... Hij nam met oneindige teederheid de duiven in Zijn zachte handen en ò wonder! Er kwam weer nieuw leven in de doode lijfjes, de slap-neerhangende kopjes richtten zich op, de gebroken oogjes openden zich, ze sloegen weer met hun vleugels. En tóén.... tóén vlogen ze op Zijn schouders en bleven daar éven vertrouwd en stil zitten als bij hun vrouw. Het was, als voelden en wìsten zij, dat Hij hun het leven had teruggegeven en dat Hij hen nóóit kwaad zou doen. Zij óók kénden in Hem den Goeden Herder....

Het was, als wilden zij Hem danken voor het groote Wonder, dat Hij aan hen volbracht had. De oude vrouw zonk voor Hem op haar knieën, in diepe eerbied voor Zijn macht en ze fluisterde:

‘Heer, ik dànk U, ik dànk U. Ik zal U nóóit vergeten....’

En, met trillende lippen, kuste zij den zoom van Zijn wit kleed.

Zijn discipelen hadden eerst gemord:

‘Heer, er wachten nog zoo vele anderen, die U méér en dringender zaken te vragen hebben dan déze vrouw! En die paar duiven beteekenen immers niets! Wat doet het er toe, of zij leven dan wel dood zijn?’

‘Voor déze vrouw héél véél, want zij heeft reeds zoovéél verloren! En ook duiven zijn kinderen van den grooten God. Zelfs hún leven heeft nog waarde voor Zijn troon!’

Toen zwegen Zijn volgelingen beschaamd stil. En diepe ontroering greep hen aan, toen zij de duiven zagen zitten op de schouders van hun Meester.

[p. 377]

‘Zelfs de duiven kennen Hem’, zeiden zij en van dat oogenblik af waren de duiven het symbool van den vrede.

Het is eeuwen en eeuwen later. De zon lachte aan den hemel, zooals op dién morgen en de hemel spiegelde zich in de zee. Er waren honderden menschen bijeen op de rotsachtige kust van Monaco. Daar, beneden op het strand, dicht bij de zee, die nú juist zoo wondermooi was en zoo zoet zong, dáár stonden kleine, gesloten, houten kooitjes op 'n lange, lange rij. Er kwam 'n man naar voren met 'n geweer in de hand. Wàt moest hij daarmeee, temidden van dien stralenden morgenvrede? Eén van de kooitjes vloog open.... Er kwam 'n witte duif uit te voorschijn, schitterend in de zon.... Behaagziek draaide 't diertje met 't fijne kopje op 't slanke, buigzame halsje, trippelend op de fijne pootjes. Tóén opééns, besefte 't, dat 't vrij was! De zon, de zee lokten, de heele, wondere wereld lag daar wijd open! En dat licht, al dat heerlijke, warme licht, dat 't zoolang niet gezien had! Het vloog klapwiekend naar den blauwen, innigen hemel, de lang-ontbeerde zon tegemoet.... Dan, 'n korte, scherpe knal, 'n rookwolkje, 't duifje tuimelde naar beneden.... viel zieltogend neer op 't zand.... Als 't nu maar rustig sterven mocht!

't Begreep alléén maar niet, wáárom dit vreeselijke opeens gebeuren moest, wáár vandaan die snijdende, brandende pijn kwam....

'n Hond kwam met groote sprongen, de lange, roode tong hijgend uit den bek hangend, aangevlogen, recht op 't arme duifje af, dat bloedend daar lag en in doodsangst 't monster zag naderen.... Wreede, scherpe tanden groeven zich in 't weeke lijfje, waaruit nu het laatste restje leven vlood.... In triomf bracht de hond zijn jachtbuit aan zijn meester, die zoo geweldig trotsch was op zijn ‘prachtig schot’....

Wáárom moest dit gebeuren op dien lachenden morgen? Wáárom, ja, en wáártoe?

En wat zou Hij gezegd hebben, als Hij nog op aarde geweest was en dezen moord had gezien?

Hij, die twee nietige duifjes het leven weêrgaf in Zijn groote liefde voor alle schepselen van God.... Hij, die nóóit doodde....

Hij, die de Liefde en de Vrede-zèlf was en naar wien de duif het symbool van den Vrede genoemd wordt....