De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 173]

Voor onzen dichter door H.M. Boissevain.

Eerste liefde bleef u gansch doordringen,
Alles was u beeld en stem van haar
Die in vreugd en leed u drong tot zingen
Als een bode van der goden schaar.

Soms bestormend t' hoog gewelf des geestes,
Dan verzonken in der diepten gloed
Speurend naar al 't schoon dat ooit geweest is
Of in menschen-brein slechts vaag bevroed,

Viel nooit rust ten deel aan uw gedachten
Zoekend beeld voor eigen heil of strijd
Of voor 't roemen van de fonkelende prachten
Die den stervling heffen boven tijd.

Ons het liefst toch was het teeder roemen
Van het daagsch geluk met lieve vouw.
Herfstig bosch, de saamgevonden bloemen -
Ach, verzonken plots in diepsten rouw.

Langzaam, langzaam steegt ge boven smarten
Schier te diep voor 't dolend menschenkind.
Zwaar viel 't zwijgen aan den armen bard en
Huivering beving den trouwsten vrind.

[p. 174]

 

Mocht ik ook wel enkle droeve malen

 

Leiden schreden wankel nog en klein,

 

Ach, den geest uit dof gepeins te halen

 

Leek slechts wekken tot een schrille pijn.

 

 

 

Was 't muziek, die 't eerst de banden loosde

 

Die u knelden in hun streng geprang

 

Was 't iets liefs, dat als de daagraad bloosde

 

En u wekte weer tot nieuwen zang?

 

 

 

Als een wijze broeder, moe van weenen,

 

Schreedt ge door 't u ijzig leven voort,

 

Zacht voor allen wien ge 't oor gingt leenen,

 

Streng voor jongren, door uw woord gespoord.

 

 

 

Als juweel in donker slijk verloren

 

Werd de kleinste vreugd u schoone buit

 

Om te jubelen in uitgezochte koren

 

Of zoo lief als late vogel fluit.

 

 

 

Menig vriendschap heeft u diep verbonden

 

Met wie leed en last tot spoorslag scheen

 

Om blijmoediger dan veel gezonden

 

Zich te slaan door norsche wereld heen.

 

 

 

Eén geheimpje mag ik hier verkonden,

 

't Is een uitspraak van dier blijden éen

 

‘Onzen Hein moet éénmaal nog gevonden

 

Schooner paradijs dan ooit voorhéén!’