De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 547]

Verzen van Mees Valentijn.

Oogen.

In een éven-felle glinstering,
- vlijmscherp -
flitsten jouw oogen blinkend in de mijne,
en in dien eenen blik
werden de lange jaren van verkropt verdriet
tot ver-vervagende herinnering,
en wist ik, - in een breed-uitvloeiende verinniging -
jouw leven en het mijne vreemd dooreengemengd
en, als de draden van een kleurenvol borduurwerk,
onontwarbaar
in elkaar
verstrengeld.

[p. 548]

 

Haar laatste kussen vol smeekend verlangen,

 

zag zij mij teeder aan,

 

ze is als een kind om mijn hals gaan hangen:

 

‘ik kàn je niet laten gaan!’

 

 

 

Over haar hoofd keek ik, stom van ellende

 

de zwarte wereld in.

 

't Was of ik mijn eigen hart herkende

 

dat daar zoo te smeeken hing....