De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 539]

Beden door Hélène Swarth.

I.

Hoe bleef ik gedenken
Dien stervenden knaap!
Niet ik kon hem schenken
Den droom voor zijn slaap -

- O God! met Uw zegen
Wil wijden mijn woord!
En leid langs Uw wegen
Wie reeds U behoort.

Mijn tranen, die dropen
En vlekten mijn blad,
Mijn hart, dat sprong open,
Mijn ziele, die bad.

[p. 540]

 

Toen hoorde ik mij fluistren

 

De woorden in 't oor -

 

'k Hoefde enkel te luistren,

 

Wie zong ze mij voor?

 

 

 

Ik, die voor mijn lijden

 

Geen woorden meer vond,

 

Kon hém nu verblijden,

 

Wijl God ze mij zond.

 

 

 

Die woorden zijn heilig,

 

Vol hemelerust -

 

Nu voel ik hem veilig,

 

Door de Englen gekust.

[p. 541]

II.

Verrijzend, bleek, uit groene herrefstlanden,
De morgennevels ranke leden rekken,
Al hoog en hooger en ten hemel strekken
De leege smeekend opgeheven handen.

Doch eer zij reiken boven wolkenwanden,
Om de in azuur verholen zon te wekken,
Hen fel en gretig vlammetongen lekken,
Door Zon gezonden - en hun blank verbranden.

O bleeke nevels, beelden van mijn beden,
Uit tranendauw, in nachtezwart geboren!
Verschroeid door vuurgloed, machteloos vergleden,
Zal nooit uw kracht de wolkensfeer doorboren?
Zal nooit een God u hooren en verhooren?
Zal nooit zijn hemel troostvol mij omvreden?

[p. 542]

III.

Onder Uw slagen,
Zonder te klagen,
Zonder te vragen,

Neeg ik mijn hoofd.

Leven werd lijden,
Weenen en beiden -
Vrede en verblijden

Bleven beloofd.

Bleek, op mijn wegen,
Nedergezegen,
Bede om Uw zegen

Rijze uit mijn hart,

Voele ik Uw handen,
Hoé zij mij banden,
Koel op mijn branden,

Wijden mijn smart.