De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 463]

In memoriam door Willem Kloos.

De eerlijke en gemoedelijke Hendrik Boeken, met wien ik haast vijftig jaren lang steeds ongestoord-vriendschappelijk om ben blijven gaan, zooals ik dat óók met Witsen, Diepenbrock, Jac. van Looy, François Erens, Aegidius Timmerman en Karel Thijm en nog tal van andren kon doen, is den 19en October l.l. op 71-jarigen leeftijd vreedzaam overleden.

* _* *

Sinds het eerste oogenblik van mijn spontaan geestlijk-analyseerend denken, dus reeds op mijn vijftiende jaar, verkeer ik in algeheele ongewisheid omtrent het vraagpunt of onze menschlijke Eigenheid en óók dus ons Bewustzijn nog voortduren na den Dood. Vermoedelijk is enkel de diepste Diepte van onzen Geest iets blijvends. Doch als er van den braaf-menschlijken mensch Hendrik nog, in een andere Sfeer, iets overbleef, dan hoop ik met mijn zuiver hart, ja, durf ik er op vertrouwen, dat dit langer durende Bestaan hèm een blijvender voldoening zal geven dan zijn psychisch-peinzend streven in deze Aardsche Doening te behalen wist.

* _* *

Hij had reeds op zijn vroegsten mannelijken leeftijd serieus geleefd en geärbeid en hij bespeurde toen, dat ik een der weinigen was, die hem daaromtrent intuïtief doorzag en dus te waardeeren

[p. 464]

wist. En zoo wierden wij blijvende vrienden. En vermoedelijk dáárom stelde hij mij in 1929 de hier nu achterstaande gedichten ter hand, om ze te doen verschijnen, als hij niet meer stoffelijk was, in mijn en zijn Tijdschrift, De Nieuwe Gids. Hij is daar veertig jaren lang een der ijverige redakteuren van geweest en ik ontving ze dus glimlachend, denkend: Ik zelf ga waarschijnlijk het eerste weg.

Eerbiedigend zijn wensch heb ik ze nu vier jaar lang zorgvuldig apart gehouden en laat hen thans hier lezen.

Vaarwel, goede Hein.