De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 280]

Verzen door Bert Nuver.

Voor Ida M.

Ik heb jou lief
zooals jij bent
met je dapper gelaat
en je heilige, wenschende mond,
die als een donkere kabbeling van liefde
in het geelvage nachtmeer
van je gezichtje stond -

Als het voorjaar op zijn mooist is
en de zomer op zijn hoogst is
en het najaar op zijn roodst is
en de winter op zijn doodscht is,
zal ik aan je denken,
bloem, die nooit verwelken
maar altijd bloeien zal -
als kaarsenlicht in kerken -
blank en smal -

In jouw oogen is nog iets bewaard
van den eersten scheppingsmorgen:
dat argelooze, onbedorven,
als je veilig vóór je staart -
In het jonge licht van je gewijde oogen
zal ik belijden en blind gelooven -

[p. 281]

 

Als ik jou maar iets van de bloesempracht

 

van mijn gedachten uit kon kleuren

 

en als jij maar één keer werd gebracht

 

in de tuin, waar vroeger wilgen treurden,

 

doch waar nu de nieuwe boomen bloeien

 

in de zon van liefde en de sfeer

 

van groot geluk, waar de tulpen gloeien

 

en de seringen wuiven heen en weer

 

- het zijn geen tulpen en seringen,

 

maar ik heb geen woorden

 

voor die mooie dingen -

 

en als dit alles jou zoozeer bekoorde,

 

dat het wonder van jouw lippen

 

zacht ontbloeide tot een witte lach,

 

dan zouden wild de toppen trillen,

 

omdat jij nu ook mijn schoonheid zag...

Wensch.

Om bij het even wakker worden

in een lange, stille nacht

jou te vinden, naast me,

sluimerend -

onbewust -

en dan streelend zachtjes

even raken aan je wang

en dan weer slapen,

als een hond,

gerust -

[p. 282]

Interieur.

Een kamer met veel boeken
en schilderijen aan de wand.
Kleine snuisterijen,
gerangschikt met vertrouwde hand:
stille mijmerijen
van heel vroeger... Gezellig in de hoeken
een radio en een gele schemerlamp -
Boven het bureau de wetenschappelijke werken -
van Kan en Gide... aan Latijn heb ik het land! -
en een photo'tje van een meisje, dat staat te wenken
voor de golven en de wolken aan een heel ver strand -

Ik speel piano
in de kamer van het leeg pension.
De tonen zijn kil en helder
en er ligt iets in van een langzaam
uitgespeeld sneeuwwit verlangen
naar jouw stem,
die bij mij moest zijn, achter me -
en als een kleine, snelle vogel
op moest klimmen
tot hoog boven mijn aarzelend begeleiden -
strálend als de zon -

[p. 283]

Bouquet.

Mijn leven vol bevreemding:
het witte vloeipapier der zorgen
en daarin verborgen
harteroos en liefdelelie,
trillendbroos
en nog niet gestorven.
Mijn geschenk
aan jou,
vrouw.

Thuisreis.

Ik zie nu in alles een minnegekoos:
de schaduw der struiken op 't rillende kroos
en in de halmen van 't statige koren
het zijden geflits van den wind en het zonlicht -
en 't schijnt wel of wedergeboren
de wereld mij toont haar oorspronkelijk aanzicht.
Ik ruik weer de frischroode zuring
en het hooi en het riet en het water;
mijn hunkering kent geen ommuring
en jubelt en popelt naar later;
kinderen groeten, de muts in de hand -
ik reis naar jou toe door het geurende land!