De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 176]

Liedjes door Hélène Swarth.

I. Gevleugeld hart.

Hoe sloeg, als een hart vol erbarmen,

Vol troostwil - o leefde ik nog daar! -

Rond mijn ramen den bloei van zijn armen

Die rankende rozelaar!

Waarom moet ik nu herdenken

Die kelken zoo blank en zoo rein

En mij schamen, wijl voor die geschenken

Mijn hart niet kon dankbaar zijn?

Wijl het Vliegende Hart werd die roos wel

Genaamd door den dorpeling?

Zou nu wezen haar adem een troostwel,

Meer dan toen zij mijn venster omving?

[p. 177]

 

Naar het hart van den lieve, zoo verre,

 

Hoe vloog mijn gevleugeld hart!

 

O hoe vloog 't, te bereiken mijn sterre

 

En hoe zonk het op aardezwart!

 

 

 

Had God zelf niet dat hart mij gegeven?

 

En ik mokte en ik wrokte om mijn lot.

 

Had God zelf van mijn vreugd mij verdreven?

 

En volbracht ik den wil niet van God?

 

 

 

En toch bleef naar dien Eénen verlangen,

 

Naar hem streven 't gevleugelde hart.

 

En het keerde, vol klagende zangen

 

En de vleuglen verschroeid van smart.

 

 

 

Als 't Gevleugelde Hart, op het outer,

 

Vol verlangen alleen naar God,

 

Is mijn hart, na dien vuurdoop, wel louter -

 

Doch hoe zal het nu rijzen tot God?

[p. 178]

II. Mijn hand.

Hij nam mijn hand - Ik voelde, in blijden schrik,
Hoe in mijn hand vloeide over héél mijn Ik.

In de éene hand was heengestroomd mijn bloed
En liet mijn leden leeg van levensgloed,

Bewegingloos, tot marmerbeeld verstard,
Wijl in mijn hand sloeg 't kloppen van mijn hart.

Mijn blik werd blind, mijn lippen zwegen stil,
Wijl de éene hand zoog ín mijn levenswil.

Gelijk een regendrop in d'Oceaan,
Mijn wezen voelde ik in zijn hand vergaan.

Gelijk een vonk, die in een vuurzee viel,
Zoo in zijn hand verzwolgen werd mijn ziel.

Mijn Ik, mijn hart, mijn ziel dronk uit mijn hand
Diezelfde hand, die me uit zijn leven bant.

[p. 179]

III. Levensavond.

Hoe vredig zou de avond dalen

Al over mijn levensland,

Zoo elkander wij wilden verhalen
Van ons hopen en vreezen en dwalen

En ik voelde mijn hand in je hand.

Bleekrood zou een zweem nog dralen

Van verzonkenen zonnebrand -

Wij verstonden, waar woorden falen,
De taal van ons ademhalen

En het siddren van hand in hand.

Ver weg zijn de nachtegalen:

Zij vloden naar gouden strand -

Hoe teeder zou de avond dalen
En vol sterren de hemel stralen,

Zoo ik voelde mijn hand in je hand -