De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 40]

Verzen door Hélène Swarth.

I. De vuren zijn gedoofd

De vuren zijn gedoofd - Waartoe nog speuren
Of de asch in 't grauw éen roode vonk bewaart?
Schouw door de raamreet: leeg en koud de haard,
De voorhang valt, gegrendeld zijn de deuren.

Gelijk een geest, bevrijd, doch leedbezwaard.
Voelt vleugels trillen, die ten hemel beuren,
Doch zweven blijft om 't oord van droef gebeuren
En niet vermag te stijgen boven de aard;

In droomengeur van rozen en violen,
Den hof ontweld, waar bleeke schimmen dolen,
De woon omfladdrend, moe en zonder rust,
Of lag nog dáar in grot van asch verholen
De gouden kiem der vlambloem, haar ontstolen,
Wat zoekt gij, ziel? - De vuren zijn gebluscht.

[p. 41]

II. Bij een graf

'k Leg op de zerk, van winterregen zwart,
Mijn warme hand als vroeger op zijn hart.

'k Leg op zijn naam, alsof hij 't voelen kon,
Mimosa geel als gloed van zomerzon,

Op elke letter van zijn naam, dien 'k streel,
Een twijgje rank van geurend bloemfluweel.

Met hemelwater, ijzig kil en droef,
Gevuld heeft regen elke lettergroef.

En koû des doods doorvloeit als sneeuw mijn hand.
- ‘O ween je om 't arm verloren levensland?’

Ik noem den naam, dien 'k eens ontving van hem.
- ‘Herken je nu mijn eens geliefde stem?

Herken je haar, die je altoos bloemen bracht?
'k Breng meer dan bloemen: 't woord, waarop je wacht.’

Ik buig naar 't graf en spreek dat éene woord -
Hoe zal ik weten of hij 't heeft gehoord?

[p. 42]

III. S.O.S.

In nachtelijk duister

Die vingerentik -

Op richt ik me en luister,

- Ben jij 't? Hier ben ik.

In àlle mijn nachten,

Op 't zellefde uur,

Hoe moet ik verwachten

Die klop aan de muur?

Is 't laf, zoo te duchten

Die klop van je hand,

Zoo huivrend te vluchten

Naar Droomenland?

Je zou mij niet wekken

Met vingerentik,

Kon hulp niet verstrekken

Alleenig maar ik.

[p. 43]

 

O hand, die verkoelde

 

Mijn lijdensbrand,

 

Tot slaap mij omspoelde,

 

Magnetische hand!

 

 

 

Van álle de zielen

 

Vertrouw mij je 't lot,

 

Dat ik neder zal knielen

 

En roepen tot God,

 

 

 

Als door zeeën bedolven,

 

Al zinkende, een boot

 

Zendt door de ethergolven

 

De roep van haar nood?

 

 

 

Hoe machtloos wij beiden,

 

Al bid ik en ween! -

 

Niet ik kan bevrijden,

 

Maar God alleen.