De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 37]

Drie mei-gedichten door Hein Boeken.

I De moerbei-boom in oud-Amsterdamschen tuin

De oude Moerbei doet zijn knoppen zwellen

Tusschen de opgerichte loovren, wit.

Weldra komt het roode vrucht-sap wellen,

Waarin 't bloed der twee gelieven zit,

Die elkander zochten, maar eerst vonden,

Toen reeds de ééne zocht en vond den dood.

Stervend drukten zij elkanders monden.

Sedert kleurt hùn bloed de Moerbei rood.

Moerbei, hoe vaak zaagt gij blikken flonkeren

Daar ééne over schutting wacht haar schat,

Wanneer deed de nacht den hemel donkeren

Over huis en tuinen van mijn stad.

Wachtte niet mijn Moeder ook het rooden

Van uw vruchten dat zij laven mocht

Harer kindren monden, toch al roode,

Met uw liefde-indruppelende vocht

In den tuin, waar grauwe huizenwanden

Mijn reeds mateloozen kinderdroom

Riepen mee naar woud-omgolfde landen -

Hout-vermolmde, zwart-ooft-drager, Boom.

(19 Mei 1933, op den 63sten verjaardag van mijner Moeder sterfdag 19 Mei 1870.)

[p. 38]

II Voor wie sterven in mei (bij het verscheiden van Alice Nahon)

Wanneer men ziek is, dàn wordt hemelgave

Een enkele teuge - en wie die reiken mag, -

Is schooner iets, dat hij op aarde zag

Dan blik van dank van haar, die hij mocht laven?

Zóó had ik willen laven, wie in nacht

Van Mei uit vooglen-mond de boodschap hoorde

Dat in haar wint de kwaal, die haar komt moorden -

Als troostwoord klonk dat, niet als dooden-klacht.

De Herfst was droef, de Winter drukte droever

Al mochten soms om de aarde smetloos reîn

En zon en sneeuw te zaam een wade spreîn -

Zij nadert staêg - dat voelde zij - den oever,

Waarheen voor allen steil of glooiend neigt

Het pad ter zee, wier stem landinwaart dringt,

Die dreigend soms, vaak troostend, lokkend zingt.

Laaft dáár ons zang - of de al-om-vreê, die zwijgt?

Hemelvaartdag 1933.

[p. 39]

III 31 mei '33

Weer is voorbij der nachtegalen maand,

Der meerelen, die van het leven zingen

Toch in hun tongval tot beseffen dwingen

Dat niets van al dit schoone is stille-staand,

Dat alles is in gauwen gang vergaand.

En bij het zien van al Mei's lieve dingen

Was het mij niet of heen mijn krachten gingen?

Heb 'k niet dees Mei mijn laatste maand gewaand?

Het is voorbij. Wij treên in 't Juni-woud,

Te donkrer om het hooge hemel-licht

En waarin al het lent-werk is verricht.

Wij zien niet meer het schrale winter-hout.

Nog eenmaal Levens volle weelde omvangen

Die onze borst ontpers' de zomer-zangen!