De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 36]

Nagedachte aan vrouwe Dini von Essen-Bergsma. Door Willem Kloos.

Luchtige Vogel, zaat Ge of zweefdet Gij, wanneer 'k U zag.
Nauwlijks bewust stil volgde ik over 't vloerkleed heen uw voeten
Die telkens, vlug als veedren, vlogen door 't inwendge Moeten
Dat op Uw lippen soms bespeurbaar wierd als stille lach.

Laas! 'k zag niet vaak U, maar nu plotsling weekt Ge, een ver geklag
Hoor 'k in mijn Diepte, die forsch alles weet en voelt, want boeten
Misschien hier voor mijn wil moet, zich aan 't Eeuwige te ontwroeten
En sterk-persoonlijk lang te staan in klaren aardschen Dag.

U, Dini, is al 't Zichtbre thans ontzonken: als licht Rag
Gaat meê weer met den Eeuwgen Geest gansch ge, en wij, Verren, groeten
U nù, Die weetloos zijt geworden, maar diepst-in àl 't zoete

Van thans weer 't Wijdere te wezen, proeft, lijk elkeen mag
Die eindlijk-Wetende bereikte. Och, wij, kleine Armen, moeten
U stil-indachtig nazien met klaar-vriendelijk ontzag.