De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 472]

Een hoekje stad door H.H.J. Maas.
(Vervolg van blz. 371.) III.

Weer Maandagmorgen.

Door het geroep om Frans te wekken, dadelijk gevolgd door:

‘Cor!’ - zenuwachtig verbeterd in: ‘Kitty!.... Enny!.... Lieny!....’

was ook Kitty wakker geworden. Maar volgens gewoonte zou moeder er wel een goed kwartier - klein half uur bijgedaan hebben. Een beetje nasoezen kon het dus nog best lijden. ‘Zeven uur’ van moeder beteekende ‘goed half zeven’, op zijn laatst ‘kwart voor zeven’. Tijd genoeg!

En geeuwend rekte zij traag haar lichaam onder de dekens uit.

Zij voelde zich als geradbraakt. Zwaar en moe in al haar leden en dof in den kop nog. Een beetje pijnlijk ook. En wat draaierig in het lijf. Laat geworden vannacht. Een paar uur had zij nog moeten slapen.

Maar nu gaf het tóch niets meer. Zij kon even goed opstaan.

Loom schoof zij zich onder de dekens uit. 't Had ook geen zin, zich zoo jakkerig klaar te maken.

De morgenkoelte van den laat-Augustusdag deed haar wel goed aan, nu zij haar bloote voeten op het vloerzeil zette. Zij voelde haar lichaam zoo klammerig-warm. Te veel dek. In den zwaardoffen slaap had zij dat zelfs niet door een onwillekeurige beweging teruggeduwd. Zóó was zij na dien avond van uitgaan in de gevoelloosheid weggezonken geweest.

[p. 473]

De geuren, die opstegen uit haar goed op den stoel, dóórdringend parfum, vermengd met sigarettenlucht, brachten een wee gevoel in haar hoofd en een drukkende benauwdheid in haar lijf. Het maakte haar kil-zweeterig opeens.

Gauw ging zij naar het raam om dat wijd open te zetten. En diep adem te halen van den frisschen stroom, die dadelijk binnenkwam. Toen liet zij de koelte langs het heele bloote lichaam opstijgen. Dat verkwikte wel. Nu naar de waschtafel om haar gezicht eens flink te beplassen met het koude water. Daar knapte je van op.

En toen bekeek zij zichzelf eens in den spiegel. Bestudeerd aandachtig. Zoo, de blanke armen boven het hoofd gebogen tot de vingertoppen elkaar raakten. Dat was de houding van een danseres op een plaat tegenover haar bed. Die houding nam zij volgens dat model graag aan, omdat ze haar lichaam zoo voordeelig vertoonde, als zij daarbij het hoofd iets achterover helde en ook den blik van die danseres in haar oogen legde.

De vele platen, die zij tegenover haar bed tegen den muur had gepunaisd, meest prentbriefkaarten en uitknipsels uit geïllustreerde bladen met pikante voorstellingen van dans- en tooneelscènes en van zeebadplaatsen, hadden haar heel veel van het leven geleerd. Als zij 's morgens de oogen open deed, werden onmiddellijk haar blikken daarheen getrokken. En dat bracht haar dadelijk in de stemming. Voor den dag, die komen ging. Zij geloofde nu wel, dat zij zoo'n beetje van het leven begreep! Iedereen zei, dat zij haar roeping had gemist: filmster of danseres had zij moeten worden. Maar vannacht nog had Freddy Hoogendorp haar verzekerd, dat zij haar roeping niet had gemist! En hóe verzekerd!..

Even aanschouwde zij in haar spiegelbeeld, hoe de glans in haar oogen verdiepte en de trekken van haar gezicht verloomden. De nagenietende herinneringen stuwden een korte siddering door haar lichaam. Fijne jongen, Freddy!....

Maar dadelijk vervloog die aandoening voor de verrukking bij het zien van die houding: Als Freddy haar eens zóó zag!.... Had zij maar zulk een foto!

‘Kitty!....’

O zoo!.... Moeder kende haar naam toch weer. Zou anders ook lang op antwoord hebben moeten wachten. Flauw, nu en dan

[p. 474]

haar nog eens met ‘Cor’ of ‘Corry’ aan te spreken! Dat gebeurde tegenwoordig ieder oogenblik. 't Ontbrak er nog maar aan, dat ze weer ‘Cornelia’ of ‘Neeltje’ gingen zeggen, zooals in haar kleinkinderjaren, toen zij nog in die mindere buurt, onder arbeidersvolk woonden! Stel je voor, Frits en Neeltje! Wat was er dan aan?.... Moeder was zeker weer door 't een of ander van streek? Gek, dat moeder daar den laatsten tijd zooveel last van had. Vroeger toch nooit.

Slechte zin van Frans misschien weer? Maar dat moeder tegenwoordig soms opeens over vorige jaren praten wilde?....

Om een eind te maken aan het roepen antwoordde zij nu dan maar, half-onwillig, - het verstoorde haar heele mooie denken! -, geïrriteerd nog:

‘Jájájaa!....’

Het rijkstelephoonkantoor liep niet weg!

Maar zij mocht moeder toch ook niets kwalijk nemen. Als moeder niet alles zoo doorgedreven had, tegen den wil van vader in!.... Moeder begreep óók het leven. Voor Frans wás het vervelend tegenwoordig.... Een jongen zonder geld....

De vormen van haar gezond, goed ontwikkeld vrouwenlichaam met zijn frissche teint bevredigden haar tenvolle. Zij constateerde weer, dat zij meetellen kon, en dat ook een nacht van zwaar uitgaan haar niets deed. Dat was iets waard! Freddy had ook temperament, net als zij. En hij was dat leven gewoon. Men moest ook iets aan te bieden hebben om wat te krijgen. ‘Schoonheid is rijkdom, schoonheid is macht!’ stond niet voor niets op die plaat daar! Dat gaf haar weer het even verstoorde goed humeur terug. Daar mocht men wel wat kleine ergernissen en wat vervelende kantooruren voor op den koop toe nemen! Dat bracht haar immers ook de vrijheid en de onafhankelijkheid, om baas te zijn over haar eigen leven. Wat had zij als conducteursdochter anders moeten beginnen? Huissloofje worden zeker! Of op zijn allermooist schooljuffrouw! Jakkes nee! De telephoon was dan toch een boel sjieker! En bood veel meer chance!....

Maar nu zou het ook wel langzamerhand tijd worden, om eens te beginnen. Haar gezicht zag wat flets, vooral door die kringen onder de oogen. De vermoeidheid kwam nu pas voorgoed op.... Ging dadelijk wel weer over.... Ja, een zware nacht, maar

[p. 475]

zálig!.... Een poedertje voor dezen keer en de lippen wat aanzetten, dan was het al lang goed. Op Maandagmorgen zoo vroeg ontmoette je toch nog geen lui; alleen een kalen handelsreiziger en een arbeider of zoo....

Zij nam haar taschje, maar vond geen poederdoosje. Vannacht zeker verloren. Dadelijk maar even naar Enny gaan. Enny zat altijd volop in de spullen.

Even schrok zij, toen zij haar goed opnam, om zich te kleeden: zóó als het eruit zag! Gescheurd, als uiteengerukt. Totaal bedorven.

Een zorgelijke peinzing trok een moment over haar gezicht. Kon zij zich dan herinneren?....

Toen schudde zij maar gauw alle ongerustheid van zich af. Enfin, deed er ook niets toe. Dan maar weer ander goed. Nog sjieke dingen genoeg in de fijne zaak van de Hoogendorps. Een zaak voor de élite. Freddy zocht wel allerlei elegants uit, kende háár smaak zoo goed als den zijne. Kwasi zou zij dan zelf gaan koopen, voor het personeel. Zoo wilde hij dat. Zij moest gekleed zijn, zooals hij haar het liefst zag, en niets vergat hij daarbij. Aardig en pikant van hem.... Dit maar veilig zoolang in de kast opgeborgen en den sleutel in het taschje: hoefde niemand zijn neus overheen te steken.... en dan maar stilletjes weggooien op een keer.... Met likeuren en champagne moest zij toch maar wat voorzichtig zijn in het vervolg. Dat zij de verzekerdheid van zichzelf niet verloor....

Déze jurk nu maar? Kon wel wat korter, bedekte de knieën haast!.... Zoo ouderwetsch al, heelemaal niet leuk meer. Verbeel je, dat Freddy haar zóó zag! Van een half jaar geleden, toen zij nog niet op elkaar verliefd waren. Hij zou denken, dat zij opeens in een preutsche ouwe vrijster veranderd was! Het hondje aan den ketting naast haar ontbrak nog!....

Een proestlachje opende haar lippen. En een seconde schitterden haar oogen haar spiegelbeeld toe: heerlijk, mooi te zijn! Als je maar wist daarvan te profiteeren. Nu had zij Freddy! De kans was op haar komen toevliegen, net twee maanden geleden. En zij had ze bij de vleugels gepakt. Die zou zij niet meer loslaten!.. ‘Erreicht!’ jubelde het in haar. Duitsch was toch een mooie taal. Freddy sprak zoo vlot Duitsch. Door zijn reizen in Duitschland.

[p. 476]

Aan den aard van het gestommel links en rechts onderscheidde zij, dat En en Lien eveneens zoover klaar waren.

Die twee kenden de kunst ook om zich het best te amuseeren Zelfs Lien al. Knappe frissche meid, appetietelijk. Gisteren, een beetje voor den avond, had zij haar toevallig zien passeeren, op het balcon van de electrische met een sjieken jongen. Ze schenen naar buiten te gaan; deden allebei erg verliefd. Kitty zou durven te wedden, dat Lien niet eens wist, wie die jongen eigenlijk was. Zoo was het háárzelf in dien tijd ook gegaan: dat kwam je pas later in de gedachten. Als je je maar amuseerde! Enny zou zoo iets niet kunnen overkomen. Die rekende bij alles, net als moeder. En keek altijd een heel eind vooruit. Overigens deed Enny erg gesloten; waar die bleef, merkte je zoo niet. Zij klemde haar lippen maar vast op elkaar en ging haar gang. Alsof de heele wereld haar niets kon schelen!

Freddy Hoogendorp was toevallig ook een rijke jongen, van heel sjieke familie. Maar Freddy was toch écht dol op haar: wel échte liefde....

* _* *

Enny ordende haar kast, toen Kitty haar kwamer binnenkwam. Verdiept in het zorgvuldig wegbergen, lette zij nauwelijks op Kitty.

‘Zeg, ik wou even een beetje poeder....’

Meteen had Kitty het taschje van Enny al van de tafel gepakt en geopend. En verrast vloog het haar van de lippen:

‘Neemaar, wat zit jij er nog rijk voor, op het eind van de maand een briefje van vijfentwintig gulden los in het taschje! Ik wil wel met jou deelen!’

Verschrikt en kwaad schoot Enny naar haar toe:

‘Blijf toch af!.... Jij zit ook overal aan!....’

Verwonderd keek Kitty op, in het ontstelde, hoogroode gezicht van haar zuster.

‘Nou, nou, kind, wees maar gerust.... ik ben niet van plan het te stelen.... maar je mocht me wel een tientje leenen, tot den eerste, wil je?....’

‘Hè, zanik niet....’

Het geval bracht Enny wat overstuur. Gemelijk, verward, stootte zij uit:

[p. 477]

‘Bemoei je niet met mijn zaken!.... Ik kan het niet missen.. dat is uit mijn kas, van de Bank.... ik had Zaterdag wat geld noodig, na het opmaken van mijn kas heb ik dat even genomen en vanmorgen moet ik het weer terugleggen.... heeft natuurlijk niets te beteekenen....’

Angstig riep Kitty uit, met lage stem:

‘Hoe dúrf je!.... Nou had je vanmorgen eens ziek moeten zijn, dat een ander van het personeel je kas overnam!....’

Enny schokte haar schouders:

‘Noujá.... áls.... als!....’

Toen schoot weer een andere gedachte Kitty door het hoofd:

‘Hoe heb je 't zoo gauw gekregen! Zaterdag uitgegeven en nou al weer terug!....’

Het gezicht van Enny verstrakte:

‘Geleend natuurlijk.... van een vriend....’

Kitty vermoedde. Maar haar luchtigheid verlangde naar bevrijding van deze pijnlijke stemming, die zij onwillens veroorzaakt had. Het drukte haarzelf ook, dat zij Enny in een onaangename situatie had gebracht. Daarom begon zij vlug te praten.

‘Zeker ook goed uitgeweest gisteren avond?....!

‘Nogal, ja....’

‘Nou ik ook, zeg.... laat geworden!.... En ook wel wat al té.... Ofschoon, nee, dát kan ik niet betreuren. Integendeel, dát is precies, wat ik verlang! Hevig, al maar heviger!....’

Zij tipte het poedersponsje op haar wangen.

In gedachten volgde Enny haar bewegingen; en zei opeens met wat ongewone hartelijkheid van intonatie:

‘Wacht, ik zal je eens wat extra-fijns geven!....’

En uit haar kast haalde zij een sierlijk doosje, waaruit een heel bijzonder parfum opsteeg.

‘O, wat aardig van je!’ dankte Kitty verrukt.

‘Nee, gebruik het nóu niet; voor het kantoor zou het jammer zijn, je mag het houden!’

Die houding van Enny roerde Kitty en drong haar tot een waardeering door intiemer mededeelzaamheid. Zij moest voldoen aan haar behoefte om het eenigszins hulpelooze van Enny's gebaar te steunen.

‘Zeg, En, zou jij dat kunnen, zoowat kalmpjes uitgaan op de

[p. 478]

manier van kleine burgertjes, rustig, op de maat naast elkaar en afgepast een miezerig kopje koffie of thee zitten drinken, zoo'n drabbig café-goed met een koekje daarbij van een dubbeltje per wagonlading? Bah, afschuwelijk!’

‘O, schei uit!’ deed Enny mat, nog wat afwezig.

‘Nee, hè? Niks voor ons! Daar hebben wij geen natuur voor!’

Dat vlotte gepraat gaf Enny wat ontspanning. Terwijl zij zich verder gereed maakte om mee naar beneden te gaan, ratelde Kitty door.

Genieten wilde zij. En hoorde je niet overal in den modernen tijd, dat men zijn natuur uitleven moest? Iedereen zei, dat zij temperament had. Kwaliteit!....

Dat zij nu, en nog wel voor den vroegen dienst, naar die vervelende telephoon moest, wie zou daar in zoo'n geval niet landerig van worden? Daar was voor haar het nieuws al lang af! In het begin, och ja, dan kon men nog zoo groen zijn, toen had zij die gesprekjes wel erg leuk gevonden. En soms waren ze het aanloopje geweest voor amusante afspraakjes. Maar dát had zij nu niet meer noodig! Nu zij Freddy kende. In ieder geval was het toch een gemakkelijk leventje. Wie rondstrooiden, dat de dienst haar zenuwachtig maakte, stelden zich wat aan. Wichtigmacherei, zou Freddy zeggen. Van den dienst kwam dat niet. Maar van de teleurstelling, dat ze geen chance kregen. Zielig wel om aan te zien, dat vergeefsche hengelen naar een praatje langs den draad!....

O, een dolle avond als het geweest was! Eerst gedanst in een fijne club, een besloten cabaret, alleen voor de sjieke lui, en een luxe! Heerlijke likeuren, en daarna een champagne-fuif, dol!.... En toen nog met Freddy in zijn auto een tocht tot een heel eind buiten de stad.... Hoe laat zij thuis gekomen zou zijn? Zij kon er zich geen denkbeeld meer van vormen. Moest wel zoo op haar bed zijn neergevallen en ingeslapen binnen de seconde, zonder nog ergens weet van te hebben! Zoo was dat met haar sterk gestel altijd: tot het laatste moment springlevend, uitgelaten over allen heen, en dan inééns wég!.... Gelukkig maar, dat ieder een sleutel van de voordeur had. Anders zou het thuis niet uit te houden zijn. Stel je voor! Een zegen, dat moeder niet dorpschouderwetsch was, zooals vader. Moeder wist wel beter, wat een

[p. 479]

mensch van den tegenwoordigen tijd toekwam. Moeder had ‘Zeug’, zooals Freddy zou zeggen. Natuurlijk moest dat erin zitten, maar verder had moeder dat van mevrouw De Zwart geleerd. Vader was niet met den tijd meegegaan. Voor een man ging dat ook niet zonder geld. Vrouwen moesten dus wel zelf iets van haar leven zien te maken. Algemeen zag je dan ook, dat de meisjes uit de kringen zonder fortuin heel anders leefden en in veel betere gezelschappen verkeerden dan haar broers. Had Enny dat niet opgemerkt? Freddy vond het ook. De vrouwen gingen in de maatschappij ver boven de mannen van haar eigen geboortekring uitstijgen. Zij bereikten de mannen uit de hoogere standen, nu zij niet meer asschepoestertje hoefden te spelen. Als ze mooi waren, tenminste, en interessant genoeg. Want natuurlijk verlángden zulke heeren iets!....

‘Natuurlijk’, beaamde Enny.

Nu waren zij allebei klaar. Lieny holde de trappen al af.

‘Ik heb trek in wat stérke koffie.... het zal jagen worden onder de hand!....’

‘Ja’, stemde Enny toe. En, een beetje aarzelend:

‘Je zwijgt er toch over, hè?’

Verwonderd en verwijtend klonk het antwoord van Kitty:

‘Malle.... wát dacht jij dan?....’

(Wordt vervolgd.)