De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 294]

Nagedachten aan John Galsworthy door Willem Kloos.

I.

't Leven...... een Droom...... Zoo wist 'k en zong ik jong al, wijs-spontaan
En steeds mij wierd die zware Waarheid klaarder. 'k Zag verzwinden
Zoovelen, die mijn Ziel bevroedde als voos, of diep beminde.
Och, de eersten waren niets dan netjes saamgeraapte Waan,

Wijl de Andren mochten als ziels-echte Zieners hoog bestaan.
Doch deze óok zijn gevallen door 't straf Tegenspel der Winden
Des Noodlots, dat veel staege Haters delgde en lieve Vrinden,
Die langs mijn Stille Kracht, door 't raadslig Leven zijn gegaan.

En thans ook Gij, Galsworthy: hoog, stilbuigend bleeft Gij staan
En fijn-glimlachend boodt Ge uw hand me en spraakt als Wel-gezinde.
Ik, door 't snel-vreemde, zei niet veel, maar voelde U diep-in aan

Als een der weinge Grooten, die men in dees Tijd kan vinden.
En nu Gij weer, als schijn, lijk elk eens, eensklaps zijt vergaan
Voel ik me, in mijn verren Levensweemoed, vreemdlijk aan U binden.

[p. 295]

II.

Alles waan 'k Waan, maar niet wijl Dwazen doffe Liên bedriegen,
Want, och, mij raakte 't nooit: hun doen op 't eind liep deerlijk uit.
Neen, wijl wie diepe Waarheid spreekt, wordt toch op 't laatst de Buit
Des Doods, Die Zijn's wijd Schijnen streng omgrenst. Gelaten wiegen

Leek 't wijs mij steeds te laten doen me op 't Eeuwge en vaak te vliegen
Omhoog ook, als het Diepste duwt. En daarom nimmer muit
'k Lang tegen 't Aanzijn, noch ook deed 'k voorheen 't. Als goedge Guit
Verzette ik diep-scherp spottend soms me een poos. Want nooit nog ‘biegen’,

Lijk mijn vroegste Oudren 't noemden, liet 'k mij. John Galsworthy luid
Doet spreken hier mijn dieper Inzijn plots. Mijn Ziel, het bruit
U hier, te zwijgen tegen-in heel 't Heir van kleine Vliegen

Dat sinds mijn vroegst Begin me omzwierend, raartjes haakt, dat 'k stuit
Den diepen Zang mijns heel-eenvoudgen Wezens, dat zich sluit
Als Toon aan bij 't vèr Zingen der Universeele Psyche.

[p. 296]

III.

Van Kind tot heden voel 'k al Menschen, Dingen gloeiend mêe,
Maar, als Stil-eigne met mij-zelf, veel zweeg 'k daarover, breidend
Mijn geestlijken Gevoelszin verder, kalmpjes mij verwijdend
En 'k zag dus heel veel aan, niets zeggend. Dies elk Sterver deê

Alsof hij méér wist van al dingen dan ik zelf: schaarsch rêe
Met spreken of met Doen was 'k, nooit eergierig, geen benijdend
En slechts waar 't móest om 't Waarste, kleine Menschjes sterk bestrijdend.
Zóó kwam 'k te staan vóór John Galsworthy in volkomen Vreê.

O, nu Hij stervend week, weer in 't Oneindge wreed-verglijdend,
Nu vraag 'k mij: Wat 's dit Aanzijn anders als een vreemdlijkrijdend
Spel van Gestalten langs een Glooiing, 't zij met Vloek of Beê,

Naar Diepte, weetloos-donkre, waar men eindlijk ganschlijk-mijdend
Den onbewusten Nijd der kleine Kijkers wordt? Stil-scheidend,
Galsworthy, zonkt Gij naar der Wijzen vreedge laatste Steê.