De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 178]

Drie vogel-sonnetten door Hein Boeken.

I.

Zoo niet der vooglen fladderend geslacht

Aan ons het voorbeeld gaf van 't blijde leven,

De vogelen, die door de luchten zweven

Op hun lucht-leêge pen en holle schacht

En die ons onbezoldigd zangles geven

Den Mei-nacht vullend met verliefde klacht,

Dan ware ons lichaam een onduldbre vracht

Voor ons, die met gevulde mergpijp leven.

En zoo niet de Eiber ons de kleintjes bracht

En 't voorbeeld van 't eendrachtige gezin,

Dat rekent kinderen het rijkst gewin,

Dan leek de lichtste dag zoo zwart als nacht.

Heil hun, wien uit twee oogjes opengaat

Weerspiegeling van 't dierbaarste gelaat.

[p. 179]

II.

O zoo 't al leugens en verzinsels blijken

Tot nut der kinderen bedacht door de ouden,

Maar waardoor toch de scharen hoopvol schouwden

Naar ruimre ruimten dan der aarde rijken.

Verzinselen, die deên de grenzen wijken

Van 't eindig leven, dat ze heemlen bouwden,

Waaruit op ons de godengaven dauwden -

Mocht alle hoop, alle geloof bezwijken -

Toch blijft dit waar: dit lichaam, dat zoo schoon

Het kinderzieltje noopt tot hup'len, springen,

Dàn heetst begeerend wordt het heetst begeerde,

Het strekt een schoonren vogel nog tot woon,

Die schooners niet kan dan begeerend zingen

Nog andre dingen dan hij zag op aarde.

[p. 180]

III.

Het is voorbij dat onnavolgbaar schenen

Dat vooglen vluchten over zee en land.

Log wàs de mensch, hoe heerlijk ook de beenen

Heffen 't slanke lijf tot god-gelijken stand,

Hoe mild weeld' strooien de armen om hen henen,

Of knellen teederlijk in liefde's band.

Ik heb 't beleefd. Het wonder is verschenen:

De mensch kan rijzen tot aan dampkrings rand.

O mag ik duiven noemen, die zoo zwieren

Den vrede brengend tot de verste kust?

Of zijn het eerder haviken en gieren

Botvierend aan begeerte en wreeden lust?

Nooit rees de mensch of meê rees boosheids macht.

Stil dus, mijn ziel, spreek van dees zege zacht.