De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 497]

Verzen door Fred. Batten.

Herinnering.

Aan alles denk ik, avonden als deze....
Mijn jeugd, die dikwijls eenzaam was.
Ik heb van 't leven nog alleen gelezen,
Mijn droomen stegen wáár ik làs.

Ik bracht mijn boeken in een leeg vertrek,
Waar wilde spinnen weefden aan hun webben.
Revolvers, rentjongs hingen aan een rek;
Soms schoot ik woest op roode snebben.

En als de nacht kwam, deed ik mij een deken
Langzaam om de naakte leden,
Als de regen buiten langs de treden
Ruischte, wachtend op een teeder teeken....

[p. 498]

Klein lied.

voor E.

Mijn handen om een hoofd te binden....
Te denken aan de warme geur der winde-
blaren die ik bevend om je haren
bond met àl de kleine bloemen
die ik voor je vond....
De namen die ik zachtjes aan je ooren
Al in slaap verloren noemen zoû.
Er is een licht geluk te vinden
in de schaduw van een kleine winde
en een vrouw....

[p. 499]

Rondeau sur un voyage manqué.

voor een meisje.

Wij zouden samen naar de Dolomieten
gaan en rusten in een roode maan.
Verlangen is een goed verdriet en
dáárom zijn wij niet gegaan....
Ik wist alleen dat daar 't riet en
alle bloemen hóóger staan,
als wij samen naar de Dolomieten
reisden in een roode maan.
Dat alles is zoo teeder niet en
rùstig als 't kleine lied en
't leven dat wij daar verstaan!
Zullen wij, wat wij achterlieten,
later vinden in een lichtere laan,
als wij van een kleine maan genieten,
als wij samen naar de Dolomieten
gaan....?

[p. 500]

Kleine wijs - mineur.

voor D.

De toppen van de populieren
Wuiven op den blauwen wind....
Ik voel mij feesten vieren
Met 't hart dat mij bemint.
Mijn hart is niet meer hier en
Zwerft met wie 't vindt.
De wolken zijn gaan zwieren
En wuiven op den wind....
In 't bosch zijn alle dieren
Nu zachter dan een kind.
In de meren waaien wieren
Weeker dan een zijden lint,

En Orpheus neemt de lier en
Zingt voor wie bemint.
Onze smalle voeten zwieren
Lichter dan de populieren
Wuiven op den wind....

[p. 501]

Dien zomeravond....

voor D.

Dien zómeravond op 't hoog balcon,

In blaren van de balustrade,

Wist ik dat ik van je houden kon,
Maar dat wij vreezend raadden.

Op zee zeeg al dë avondzon,

Ik sloeg je heimlijk gade.
Ik vroeg je, waar je zóo op zòn:

Wij gingen met onszelf te rade,

Dien avond op 't hoog balcon....

Een nevel steeg van zee en spon
Een webbe, langs de paden

Van 't oude bastillon.

Wij zwegen bijna vàstberaden,
Totdat een groot verlangen overwon,

Dien avond op 't hoog balcon....

Hoè kon ik niet mijzelf verraden:
Ik kuste nog, tot nà de

Stralen van de morgenzon....