De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 502]

Herfst door Hélène Swarth.

I. Storm.

De windgezweepte regen op de ruiten

Een doodenmarsch voor Zomer hoor ik trommen.

Als booze dieren dreigend donders grommen.

Daarboven gilt de orkaan met schril hoog fluiten.

Door 't zwarte zwerk hij jaagt in donkre drommen

De zieke blaadren, weerlooze arme buiten.
Verschrikte boomen, zachte zomerluiten,

Voor wreed geweld de kruinen leert hij krommen,

Zal, roze en goud, de dageraad doorvlammen

De lucht, nu woest doorwoeld, vol klamme geuren,

Aroom van bladersterven, gif van zwammen

En 't laatste loof, getooid met schoone kleuren,

Geklemd aan twijgen van geknakte stammen,

Met zon vertroosten om het herfstgebeuren?

[p. 503]

II. Herfstboom.

Vóor 't kerkhof waakt een bronzen monstergod,

Een vreemde boom, die loert en grijnslacht wreed,

De mond gekorven tot een breede spleet

En de oogen hol, vol boozen donkren spot.

Demonisch lacht hij om ons harteleed,

Als 't éens geliefde in de aarde afzichtlijk rot
En hoont de ellende van ons menschenlot:

- ‘Pluk snel den dag, verblijd u, drink en eet!’

Nu 'k zie dien boom als wachter vóor het Graf,
Wend ik, vol afkeer, de oogen van hem af

En hef ze om hoop naar 't herfstlijk hemelblauw

En bid om troost van de Onbekende Sfeer

En roep mijn dooden niet tot wederkeer,

Doch droom hen zalig, boven onzen rouw.

[p. 504]

III. Allerzielenbloemen.

Violen wil ik strooien over 't graf,

Mijn zonneknaap, waar rest geen enkl atoom

Van wien 'k vergoodde om lente's liefdedroom

En die, tot loon, mij hoon en tranen gaf -

Vergeet-mij-niet, als kinderoogen vroom,

Voor Vader, hoe mij 't leven leek een straf -
Voor 't zachte zusje, een blanken leliestaf

En zilverbladen van haar wilgeboom -

Voor wien 'k mij wijden wilde, in medelij,
Een parelstralend-witte kersemei,

Gelijk hij mij, dien lentemorgen, bood -

Den grijzen wijze, wien ik rozen bracht,
Die 't eenzaam droomkind te vertroosten placht,

Een rozenregen, purpr in avondrood.