De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 171]

Verzen van Mees Valentijn.

Nachtvlinder.

Ik slenter
met mijn rood-geverfde lippen
en mijn mooi-gemaakte wangen
en mijn dood-vermoeide oogen
- die hoe dikwijls en hoevelen
reeds bedrogen -
door de lichtstraat
waar het leven
zonder doel aan mij voorbijgaat.
en ik lach en lonk wanneer
een goedgekleed meneer
naar mij kijkt
en ik probeer
met lieve woorden, die ik zelf niet meer versta
hem mee te troonen naar mijn huis
waar, op de roode sofa
en bij het schijnsel van het zwakke schemerlicht,
hij zijn warme lichaam naar mij toe richt
en in zijn wreeden lust
mij kust, en nog eens kust
en àlles kust.
en als ik hem gegeven heb
wat hij begeerde
en mij gehaast weer aankleed
omdat andren wachten,
blijf ik alleen,
en met een helschen snik
bid ik:
‘God! waarom sterf ik niet?
waarom verander jij me niet?’ -
maar God is ver,
en buiten wachten andren......

[p. 172]

‘Carla.’

Dit oogenspel was roekeloos, maar zonder doel,
zij vluchtte, - huivrend voor het vreemd en onbestemd gevoel,
dat plotseling wild-bruisend in haar opensprong,
en door haar bloed een nieuwe melodie van hoop en leven zong.

die nacht werd zwarter dan veel zwarte nachten waren:
een vrouw schreit op het eenzaam bed haar oud verdriet-van-jaren,
een man loopt dolend, - in zijn hart het onverklaarbaar leed
dat schroeien blijft en schrijnen, maar waarvan geen stervling weet,

de morgen vindt hen beiden met een onvervuld verlangen,
dat als een zware nevel om hun denken heen blijft hangen,
..........
‘hier is geen troost of redding, hier geen mededoogen. -’
..........
ze slaan in doffe wanhoop de verzwakte handen voor de moe-getobde oogen....

[p. 173]

‘Yvonne.’

Voor B.N.

Haar schoon-gevormd gelaat in lijst van zwarte lokken,
haar oogen als de zachte oogen van een ree,
heeft zij hem onweerstaanbaar tot zich aangetrokken,
en ging hij willig-volgend, hopend met haar mee....

en in zijn stom omhelzen hield hij zacht haar hoofd gevangen,
kuste haar oogen en haar wangen en haar mond
alsof hij na een jarenlang-getemd verlangen
voor 't eerst aan deze bron weer laving vond.

maar toen hij keerde, eenzaam in het groeiend duister
en droomend tuurde in den nacht voor 't open raam,
verdoofde plots de straks zoo klaar-ontvangen luister
en riep hij met verbleekte stem een andren naam....