De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 308]

Ik zag... door Hélène Swarth.

I. Een mond.

Ik zag geen aangezicht, ik zag geen oogen -

Ik zag alleen een rooden liefdemond,

Als voor een kus ontloken, rozerond,

Robijnen kelk vol zoeten liefdelogen;

Dan - voor welk woord? o zoo 'k dat woord verstond! -

Mysterievol geluideloos bewogen,
Dan door een glimlach vlinderspeelsch omvlogen,

Dan purpren grot, dan lippen van een wond.

Nu, vreemd en wreed, beängstigend verwrongen,

Karmijnen slang, gezwollen van venijn,

Dan open wijd als voor een kreet, verdrongen,

Een wilde kreet van felle hartepijn,

Om de éene snaar in harte's harp gesprongen -

'k Weet niet van wien die roode lippen zijn.

[p. 309]

II. In het lentebosch.

In winddoorsuizeld lentewoud ik zag

Een blijden boom, in glans van gouden licht,

Ten hemel rijzen als een rein gedicht.

Zijn loofgroen klapwiekte als een lentevlag.

Doch uit een wortelknoest dook 't aangezicht

Van d' ouden Boomgod, die bedolven lag,
Verbannen uit azuur en zonnelach.

Zijn rechter hield ten hemel opgericht

Den blijden boom, die zoog zijn hartebloed.

Zijn linkerhand omklauwde, in felle pijn,

Den ranken stam en regenkristallijn

Zijn oogen vulde als tranen - ‘Wáarom moet

Ik lijden?’ vroeg zijn donkre lippenspleet.

Hij zag mij aan met oogen zwart van leed.

[p. 310]

III. Verbannen engel.

Toen zag ik uit azuren hemel dalen

Een Engel, eenzaam, ver van zijn genooten,

- Om welke zonde? - door zijn God verstooten.

In trage zweving bleef hij aarzlend dralen.

De zomerboomen ruischten, winddoorvloten

Een zachten zingzang, zoet als troostverhalen.
Doch, luistrend nog naar hemele-koralen,

Hief hij 't gelaat - De hemel bleef gesloten.

Al lager zonk hij, tragisch, in gewemel
Van engelkopjes, tusschen aarde en hemel,

Verlamd, de vleugels, nimmermeer te spannen,

Onstuimig tuimlend, plots ten val gedreven -
En, machtloos, ruischte 't lied der zomerdreven

Voor d' eenzame' Engel, naar onze aard verbannen.