De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 183]

Verzen van J. Decroos.

Gezicht.

't Was na een moedeloozen, sombren dag,
Ik lag half sluimerend, half wakend neer.
En 'k zag een man die vastberaden naar
Een weide ging en, lijk een valdeur, hief hij
Een zodenstrook omhoog en steeg toen neer
De gapende oopning in; en boven hem
Trok hij de groene deur gelaten toe.
En 't was opeens als bleek ikzelf die man.

[p. 184]

Don Juan.

Dien avond, in zijn vage mijmerij,
Zag Don Juan in bleeke schimmenschaar
Opdoemen uit zijn droomen na elkaar
Wie hij verleidde in wulpsche minnarij.

Voortschuivend traag in onafzienbre rij
Met oogen dof en losgeslingerd haar,
Heur sluiers scheurend in heur smartmisbaar,
Verhieven zij een eindloos weegeschrei.

Doch in zijn trotsche ziel dringt spijt noch rouw:
Geen spier vertrekt zich om den strakken mond,
Geen rimpel groeft zich om de sombre brauw.

Geen adelaar met scherpen bek en klauw
Bekreunt zich om de duiven die hij wondt,
Maar bloedig stijgt hij in het hemelblauw.

[p. 185]

Vorfrühling.

Gouden zonneschichten flitsen schuin
Door de donkre takken in den tuin,
Prille knoppen scheemren glanzigbruin,
Zachte rilling vaart door kruin bij kruin.

Met de voetjes rakend nauw den grond,
Luchtig zwevend hand aan hand in 't rond,
Reien kinderen blauwgeoogd en blond,
't Lichte haar door blonder licht bezond.

Jonge paartjes trekken blijgemoed
Veldwaarts-in, de zonne tegemoet:
Lente en liefde gisten in hun bloed.

De oude stede, die te droomen ligt,
Glimlacht met heur steenen aangezicht
In 't herboren wonder: 't wassend Licht.

[p. 186]

Allerzielen.

Allerzielenklokken luiden
In den avond dof en traag.

Door den herfstmist, door de boomen
Halfontloofd, halfbruinbebladerd,
Over duistre en koude velden
Dreunt heur zware stem mij tegen
Uit de middeleeuwsche stede,
De oude middeleeuwsche stede,
Waar 't verleden nog in rondwaart
Spokend nog door steeg en straat.

't Is of schimmen van voorhenen,
De afgestorvnen van 't verleden,
Wie in vroeger tijden leefden,
Warend door de aloude stede,
Met de stem der klokken klaagden
Loom en langzaam, dof-eentonig,
Droevigjammrend door den herfstmist,
Of ze dof me tegenkreunden.
Al de dooden hoor ik treuren
Om hun leven dat voorbij is,
Om hun waren in de koude,
Donkre woonstêe van den Dood.