De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 245]

Lieve erinnering aan Frl. Hélène Elisabeth van Beresteyn (1831-1909)
door Willem Kloos.

Aan 't Eeuwig-Eéne wijd te geven heel mijn Geestje, als aêm
Vervloeiend in 't Oneindge, was mijn vrome wensch, wen kijkend
'k Als stille knaap zat naar klein hoekje blauwe lucht en reikend
Psychisch mijn armen naar dat Heldre door 't omgroende raam,

Waar 'k las en droomde 's Zondags enkel met ‘Hélène’ saam,
Die schaars bewoog zich, scheen 't mij, sinds onheuchlijke eeuwen, lijkend
Haast primitief gewrocht van grooten schilder, oudtijds strijkend
Haar effen, kalm, fijn-bleek profiel van Heiige op 't doek. O, 'k schaam,

Goede, geruste, niet me U zoo te noemen: weetloos prijkend
Onschuldig met uw netheid, altijd deedt gij 't eendre, omdijkend
's Ochtends uw schraalte met strak keurslijfje, en half onbekwaam

Twee trappen daaldet daaglijks ge, aarzlend, schuivend. nooit bezwijkend.
Nú zijt Gij wèg, zóó lang reeds, als een vage schaduw wijkend,
Terwijl, alleen door mij, herinnerd wordt uw Beeldje, uw naam.