De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 244]

Ter hooge nagedachtenis van mijn aanverwante Frl. Petronella Cornelia van Beresteyn (1834-1913)
door Willem Kloos.

O, Vrouwe, vlotte, lieve, flinke Vogel, pure en teêre
Me, als kind, reeds lievend, diep-in strevend nog bij 't laatst bezoek,
Toen 'k zittend aan Uw ziekbed, zèlf niet jong meer, U zoo kloek
Zag liggen, schraal Gedaantetje vol wil en geest. Blij leeren

Ging 'k dáár opnieuw, dat zielen, de Uwe en mijne, vredig-veêren
Beweging zijn van 't Altijd-Eendre, 't Eeuwge, Dat op zoek
Blijft naar Zichzelf maar nooit Zich vindt. O, goede Doode, ik vloek
Sindsdien niet meer diep-in dit zware, raadslige Aanzijn. Weren

Zeer vaak nog moet 'k mij tegen 't leeg gerel des ‘levens’. Speren
Der Ziel, preciese, juiste zijn dan onder dunnen doek
Mijn woorden, lijk vaak de Uwe. Uw leven blijft me een boek

Waarin 'k nog, als in 't mijne, lees, dat Rechte Rede en 't eeren
Van billijk voelen, en 't zelf doen daarnaar, dies in den hoek
Zich nimmer laten duwen, ons verzoent met de aardsche Sferen.