De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 659]

Gestalten door Hélène Swarth.

I.
Novalis.

O teedre knaap, die leefde in hemellicht!

Maria's minnestreel, in liefdedroom,

Uw Heiland en uw bruid bezingend vroom,

Den blijden blik op blanken Dood gericht,

U lief als Leven, nachtviool-aroom

Ontstroomt de melodie van uw gedicht.
Dood velde u niet met scherpgewette zicht,

Maar voerde u óp in blauwen morgendoom.

Beklaag hem niet om sterven ál te vroeg!
Hij gaf genoeg: hij gaf wat God hem vroeg -

Zoo diepe wijsheid uit zoo zuivre bron

Heeft géen geschept als hij zijn jongren bood.

Wierp andrer lauwer schaduw op uw zon,

U liefde God, o zoon van Morgenrood!

[p. 660]

II.
Tolstoï's vlucht.

Hij wentelde af het zwaar en schrijnend kruis

Van lang gedwee gedragen zielenood,

Om rein te ontvangen heiliging van dood,

In 't schamel bed van de arme boerekluis.

Na edele' arbeid, als na misdaad, vlood,

In struikhout struiklend, bang voor takgeruisch,
De godsprofeet de hel, die was zijn huis,

Om in te gaan tot Godes morgenrood.

En, zeegnend, zeeg op sneeuw van haar en baard,
De sneeuw der heemlen - Ver van hof en haard

De grijsaard vluchtte, in witten winternacht.

En reeds doorblonk 't geheven aangezicht,

Aanschouwend God, als éen, die wenkt en wacht,

De zuivre klaarheid van het Eeuwig Licht.

[p. 661]

III.
Sterfnacht van Tennyson.

Hij lag en wachtte - Er was geen ander licht

Dan vrome glans van 't blank gelaat der maan.

Zag hij zijn zoon of wel een Engel staan,

Toen laatste bede klonk als een gedicht:

- ‘Ontvang' hem God, de Heiland neem' hem aan’?

Als op een avondmeer een lelie ligt,
In lokkenzilver lag zijn aangezicht,

Of 't zag de Paarlen Poort al opengaan.

De roepstem van zijn God verstond hij vroeg,

Weerstond hij nooit. Daarom deed de eigen naam

Hem huivrend duizlen - Als een koning droeg

De zware kroon hij van zijn dichterfaam

En strooide schoonheid, tot God sprak: - ‘Genoeg!’
En voor zijn rust den mantel opensloeg.