De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 291]

Droomen door Hélène Swarth.

I.

Toen zocht ik, hijgende onder smartevracht,
De voeten slepend, de oogen tranenheet,
Het huis van hem, die hield mijn troost gereed,
Als, droef en teeder, 'k hem mijn klachten bracht.

- ‘Ik kàn niet rusten eer hij àlles weet!
'k Moet vinden weer de woon, waar hij mij wacht,
Waar 'k schuil in de armen van zijn liefde zacht,
Waar, sneeuw in zon, smelt weg mijn levensleed!’

Ik zoek alom en klop aan huis na huis -
Ik vind hem niet, géen kent zijn naam zelfs meer.
De boomen zoeven met zoo bang geruisch.
De schemer donkert en mijn hart doet zeer.

En wanklend, duizlend, weet opeens ik weer:
Hij slaapt in schaduw van een gravekruis.

[p. 292]

II.

Toen liet mijn droom me een lichte zaal betreden,
Waar, als relieken van mijn levensreis,
Ik zag, ontroerend als een oude wijs,
De meisjesklêeren van mijn ver verleden.

Een zomerkleedje koos ik, stemmig grijs,
Doorstreept van roze of morgenstralen gleden
Door schemerwolken. - 't Kleedje omvloot mijn leden
En 'k was terug in Meisjes-Paradijs.

Daar nam mijn hand mijn broeder lang verloren.
‘Blijf heden bij mij, zuster zielverkoren!’
Ik drukte stil zijn arm me aan 't bonzend hart.
‘Blijf! de armen áltoos vindt gij in uw midden,
Doch ik ga heen, sprak Jezus zoo niet?’ - Bidden
Of weenen wilde ik, woordloos bleef mijn smart.

[p. 293]

III.

In donker bosch, waar klam bedwelmend geuren
Oud rottend blad, nat mos en paddestoel,
Loert als een oog een droeve zwarte poel,
Waar, angstvol buigend, boomen rondom treuren.

'k Proef giftigzoet de lucht, die, broeiend zoel,
Met donder dreigt. - Kwam bliksem 't grauw doorscheuren!
Toeft, onvermijdlijk, hier mijn laatst gebeuren?
Die zwarte poel, was die mijn dolensdoel?

Plots, reddend áangerend, neemt me óp een wagen
En wilde paarden duizelvlug mij dragen,
Waarheen? - De paarden slaan op hol, maar vrij
Zweeft óp mijn ziel en wiegt als wind in kruinen,
En 'k zie van ver de schoone rozentuinen
Van 't Land van mijn verlang, aan de Overzij.