De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 54]

Ik zag... door Hélène Swarth.

I.
Rollend rad.

Ik zie een rollend rad met donkre spaken.

En tot den zonnekern van 't wentlend wiel,

Met wankle schreden, vreezend dat hij viel
Ten prooi den afgrond of de booze draken,
Die, vlammen brakend, elke spaak bewaken,

Een stoet van zielen, talrijk als gekriel

Van myriaden stofatomen, ziel

Verdringend ziel om 't einddoel te genaken.

Eén zwerm zoekt troost in zoemend saamgewemel.
Eén looft met zang den Heer, die tot een schemel

Heeft vóor zijn troon de bloeiende aard gezet.

Eén ziel heft eenzaam, droef, in stil gebed,

De smeeklinghanden naar den sombren hemel,

Of God voor haar verloochne de ijzren wet.

[p. 55]

II.
Wolken.

'k Zag op een troon, uit wolkensneeuw gehouwen,

Maria zeetlen, over 't Kind gebogen.

Vroom knielende aan haar voeten, hield ten hoogen

Een vrouw háar kind, den Heiland aan te schouwen,

Dat Hij 't zou zeegnen, mild van mededoogen.

Boetseer, o beelder! deze hemelvrouwen,
Een altaargroep, uit marmer op te bouwen,

Eer wolkensneeuw door blauw worde ingezogen.

'k Zag de aardevrouw, niet wagende aan te roeren

Den leliemantelsleep der Hemel-Jonkvrouw,

Al hooger 't kindje heffen, opgetogen,

Of zou Gods adem 't zelf ten hemel voeren,

Tot, blanke zwaan, die zingend naar de zon wou,

Was uit haar armen 't kindje heengevlogen.

[p. 56]

III.
Ik zag aan 't kruis...

Ik zag aan 't kruis der grijze kamerdeur,

De leden bleek gestrekt in strenge lijnen,

Den Man der Smarten sterven aan zijn pijnen -

Met Hem doorleed ik eeuwenoud gebeur.

'k Weet niet hoe ik, die weldra zal verdwijnen,

Zoo droef en trouw nog om dien kruisdood treur.
Is 't wijl Hij riep mij tot zijn kudde-keur,

Zijn liefdehart mij koos tot éen der zijnen?

Wijl ge even waande, o teedre Vrouwezoon!
Straks wederkeerend tot uw hemelwoon,

U wreed verlaten door uw Hemelvader,

Uw heilig offer prijs ik dubbel schoon.

Gedoog dat 'k U in vromen deemoed nader

En 't nijgend hoofd met liefderozen kroon.