De Nieuwe Gids. Jaargang 45 (1930)

De Nieuwe Gids. Jaargang 45

(1930)– [tijdschrift] Nieuwe Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 446]
Verzen door H.W. Sandberg. Eenzaamheid. Ik ben alleen, Maar niet eenzaam, Want de dingen In het leven, Die kunnen ontroeren, De enkele dingen, Die het hart grijpen En het doen sidderen, Gaan mij niet voorbij, Ik ben alleen, Maar niet eenzaam. Ik ben alleen, Maar niet eenzaam, Ik heb mijn boeken, Waarin het mooiste Uit het leven Verborgen ligt; Dat, wat ik nooit ontmoet, Omdat de wereld groot is En mijn bestaan maar klein, Maar dat ik ken, Dat ik herken, Wijl het verwant is Aan mijn innigst Zijn, Ik vind het in mijn boeken, Ik ben alleen, Maar niet eenzaam.
[pagina 447]
Ik ben alleen, Maar niet eenzaam, 'k Heb mijn gedachten. Waarvan er enkele Dartel zijn en vroolijk, Maar vele Bitter en droef, Zij vloeien langs mijn ziel Gelijk lichtende tranen, Enkele schitt'ren in mijn hart Als fonkelende sterren, Wat misschien wel Hetzelfde is; Ik graaf ze op, Mijn gedachten, En verstop ze weer, Zooals een hond Een been; Zij zijn mij voedsel En ook kleinoodieën, Edelsteenen, Die ik heb geslepen, Opdat zij glanzen zullen In hun diepste pracht, Ik ben alleen, Maar niet eenzaam. Ik ben alleen, Maar niet eenzaam, Ik heb mijn vrienden In het verre land, Mijn vaderland; De weinige vrienden, Die aan mij denken, Niet omdat zij Een brief ontvingen, Doch zoo maar,
[pagina 448]
Plotseling: In den avond, Overdag, In de tram, Op straat Of voor het slapen gaan; De weinige vrienden, Die van mij houden, Omdat zij van mij houden, Om meer niet, En die misschien wel Verlangen zouden, Mij terug te zien, Ik ben alleen, Maar niet eenzaam. Ik ben alleen, En ik ben eenzaam, Al, wat ik noemde, Is moeizaam door mijn Wil om te leven Bijeengeschraapt, 't Zou waarde hebben, Had ik niets verloren, Maar tegenover Wat ik verloor, Is het niets, niets, niets. Févr. '30, Paris.

[pagina 449]
Soms denk ik: Soms denk ik: nu zal ze komen, Nu loopt ze door de stille straat, Nu staat ze voor mijn huis.... De bel gaat over, Ik houd mijn adem in, Luister wanhopig. Nu zal ze komen, nu zal ze komen Suist het door mijn hoofd En suist het door de stilte, De angstwekkende stilte, Die mijn hart leegpompt, Als stonden er zóóvele atmosferen in de kamer. En half bewustloos kan ik niets meer onderscheiden, Ik hoor niets van wat beneden gebeurt, Een donker-bruisend gonzen jaagt langs mijn slapen, Duizelt door mijn ooren, Ik luister, ik.... kan niets meer hooren. Nu komt ze, denk ik, Zij komt de trap op met haar kleine voetjes, En de leuning pakt zij stevig beet met haar smalle hand, Nu komt ze, denk ik, Maar begrijp het niet. Is dat dan mogelijk, Dat zij voor mijn kamerdeur zal staan, Zoo dadelijk even zal wachten, en dan zal kloppen, Kloppen tegen mijn hart? Is dat dan mogelijk, Dat ik hier zal zitten Aan mijn bureau Onder het lamplicht,
[pagina 450]
En dat de deur opengaat, Dat mijn hart opengaat, En dat zìj daar dan zijn zal En binnenkomt? Is dat dan mogelijk? Hoor, zij zegt mijn naam en ik de hare, Ik spring op en vlieg haar in de armen. Is dat dan mogelijk? En zal mijn hart het kunnen dragen? Zoo lang gebonden in het zware, donkre leed En dan ineens: licht, vroolijk, vrij! Zal ik haar durven kussen en zij mij? Natuurlijk, natuurlijk, als het zoover is, Valt alles weg, wat twee menschen Elkander nog doet vreezen. Ik kus haar, druk haar tegen mij aan, En streel 'r haar Tot het wanord'lijk zit, En bij het zien van dat wanord'lijk haar, Zal ik den omvang van mijn geluk beseffen. - - - - - - - - - - - - - - - Beneden blijft alles stil, Geen trap, die kraakt, Geen kleine voetjes Gaan opwaarts, Geen smalle hand Pakt de leuning stevig vast, Geen klop op de deur. Alles blijft zwart, In mijn kamer.... in de gang.... in de straat.... in mijn hart.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

H.W. Sandberg