De Nieuwe Gids. Jaargang 45

Zijn groote avond

Aan Moeder....

Zijn aandacht was gespannen. Hij zou, voor het eerst, thuis een aanzitting hebben. Wel had hij sedert lang geregeld spiritistische samenkomsten bijgewoond, en had hij ook veel over het contact met de geesten-wereld gelezen, doch nu zou hij in eigen omgeving een seance hebben.

Op een vel briefkaart-karton had hij met een grove pen en oostindische inkt het alphabet geteekend: viermaal zes letters op een rijtje en twee in het midden eronder, - en dááronder een rijtje cijfers van één tot nul. En dan nog aan weerszijden van het alphabet de woorden ‘Ja’ en ‘Neen’.... In een speelgoed-

[p. 432]

winkel had hij een hoepeltje gekocht; drie stuivers kostte het slechts, doch het was ook maar om een klein licht ding te doen geweest. Hier tusschenin had hij een kruis bevestigd door twee smalle latjes over elkaar te leggen, en in het midden hiervan een gaatje geboord en in dit gaatje een stokje gesteken.... Dit waren de eenige attributen, die hij dacht noodig te hebben voor de communicatie met gene zijde. Want, het hoepeltje zouden de aanzittenden op de vingers nemen en àls er dan een intelligentie - zooals de spiritisten een geest noemen - aanwezig was en de kracht voldoende, dan zou deze het stokje, dat in het kruis van het hoepeltje bevestigd was, telkens op een letter van het alphabet, dat op de tafel was uitgelegd, brengen en de aldus aangetikte letters zouden woorden, en de woorden zouden zinnen worden....

De vraag die hem sedert lang niet meer had losgelaten beheerschte thans zijn gansche doen-en-laten: Zou zijn moeder, die twintig jaren geleden was overgegaan, aan het kruis komen?.... Een zeer begaafd medium had hem eens gezegd: dat zij veel om hem heen was en ook in eenige séances bij een vriend thuis was hem dit door een vriendelijke intelligentie middels het kruis bevestigd; - en hij had dan ook verschillende malen een ‘krak’ tegen een schilderij gehoord; en ook wel eens vlak voor hem op zijn schrijfbureau, dewelken zeker teekens van gene zijde moeten zijn geweest; - en dan was er een rilling door hem heengegaan en was hij gaan klapper-tanden.... doch het was hem toch niet voldoende geweest om de aanwezigheid van zijn moeder te kunnen vastleggen....

Totdat dan nu de avond was gekomen, waarop het zou kùnnen gebeuren.

* _* *

Zij zaten met hun drieën om de tafel met het hoepeltje op de toppen der vingers: hij en zijn vrouw en een gast.... de lamp verspreidde gedekt licht en wierookstokjes walmden.... Zij zaten vijf minuten.... ‘Het zou wel niet lukken zoo'n eersten avond’, dacht hij.... Tien minuten waren het reeds geworden.... Zouden de intelligenties - als zij aanwezig waren - hen wel begrijpen? Daarom vroeg hij of er een intelligentie aan-

[p. 433]

wezig was en of deze dan zoo vriendelijk wilde zijn zich op het letterbond bekend te maken.... Na nog weer tien minuten te hebben gewacht herhaalde hij dezelfde vraag. Even leek het - een oogenblik later - of het kruis zou worden opgenomen; - er gebeurde echter niets....

Moe van het zitten met de armen voor zich uit gebogen besloten zij even te rusten en gingen toen wat praten over hun bevindingen van andere seances en over het primitieve van letterbond en kruis, in de hoop dat aan gene zijde zou worden begrepen wat men had te doen om zich kenbaar te maken.... Toen namen zij het kruis weer op.... zij spraken niet.... keken elkaar aan.... wachtten.... vijf minuten.... het werd zoo rustig om hem heen.... zes, zeven.... tien minuten: daar ging het kruis in beweging.... het kwam.... bij God het was er gekomen:

M-O-E-D-E-R

en ook haar naam:

J-E-N-N-I-E.

Hij schreide en ook over de wangen van zijn vrouw rolden tranen.... de gast keek toe en lachte, blij dat hun aanzitting succes had.

- Moeder, wat heerlijk dat wij U hebben teruggevonden.... En hoe maakt U het....? En bent U gelukkig....? En hoe is het bij U.... En hebt U niet een boodschap?....

Zij vroegen het door elkaar, en na elk antwoord wilden zij iets anders weten....

Het kruis was gaandeweg trager gegaan. ‘Dag’ kwam er op het letterbord. Zij begrepen dat er geëindigd moest worden en namen afscheid en vroegen - als het mocht - of hun moeder dan nog eens terug kwam. Dat beloofde zij. En zij heeft woord gehouden, want zij is er altijd....

JOHNNIE HARINCK.