De Nieuwe Gids. Jaargang 45

[p. 311]

Droomen door Hélène Swarth.

I.
Wederzien.

Toen riep mijn zuster, die van 't leven rust
Al onder de aard, mijn naam met blijde stem.
'k Sloeg de oogen op en zag - niet haar, maar hem,
Die toog zoo jong naar de onbekende kust.

'k Lei de armen rond zijn hals met teedre klem
En voelde plechtig vroom mijn mond gekust.
En 't liefdevuur, door tranen lang gebluscht,
Vlamde op zóo hevig dat ik 't niet meer tem.

- ‘Is 't waar, mijn lief, blijf je áltoos nu bij mij?’
- ‘Mijn eerste liefde, o kind! vergat ik nooit.’
- ‘'k Werd grijs en oud.’ - 'k Blijf eeuwig je terzij.’

Maar 'k voelde: een schim was 't, die 'k omarmde. En hij,
Gelijk een sneeuwbeeld in den zongloed dooit,
Smolt weg. - En 't was een droom, die gleed voorbij.

[p. 312]

II.
In 't oude huis.

Meedoogend kuste ik haar, die weende om moederleed
En 'k voelde in 't ruischend bloed mij vlammen vreemde smart,
Met eigen droefheid éen - Toen dreef mijn heimwee-hart
Naar 't huis mij, waar mijn lief, voorheen, hield troost gereed.

De kamers treurden leeg, de popelrij leek zwart.
Ik zocht éen enkle ziel, wie 'k levens leed beleed.
'k Ontwaarde een vrouw, die, lang geleden, liefs mij deed.
En háar vertrouwde ik ál, gestameld en verward.

Met mond en oogen wijd van schrik zag zij mij aan
En zweeg - En 'k wist: zij kón mij helpen noch verstaan.
En 'k greep een blad, laag fladdrende als een wintermeeuw
En kuste 't eer ik schreef. Een vlam ontsprong mijn mond
En schroeide 't blank papier als zongloed, lentesneeuw.
En 't was me of in dien flits 'k mijn leven héel verstond.

[p. 313]

III.
Zwarte bloemen.

't Vertrek was vol, veel stemmen hoorde ik zoemen.
En tot mij schreed een blonde vrouw en gaf
Me een mand vol vreemde nachtlijk zwarte bloemen
En sprak: - ‘Die bloemen strooi in 't open graf!’

Symbool van nacht, waartoe moet lijfsdood doemen
Wie 't leven leden als een strenge straf,
Wie, vroom verbeidend, in den Heiland roemen
En 't kwellend zielskleed hoopvol leggen af!

Die zwarte bloemen kan ik niet vergeten -
In donker graf, waar 't lijf ligt droef versmeten
Door dood, die riep met iedre klokketik,
Strooi zwarte bloemen over mond en oogen,
Waaruit ten hoogen blank is opgetogen
De langgevangen vlam van 't eeuwig Ik.