De Nieuwe Gids. Jaargang 45

[p. 198]

Droomen door Hélène Swarth.

I.
De roos.

En tot mij trad, in glanzend blank, een Engel
En bood me een marmerwitte roze en sprak:
- ‘Nu eet die roos, dat met uw bloed zich mengel
Het bloed der bloem. Dan weet gij ál waar brak
Uw zwaar gepeins op.’ 'k Nam den rozetak
En at de bloem. En ik, die woorden strengel
Tot liedjes, vond geen woord van dank. - Toen stak
Me, als een verwijt, een doorn aan leegen stengel.

En de Engel vlood. - En, héel den morgen, proef
'k Die blanke droomroze en haar smaak maakt droef,
Zoo bitter wrang. Doch 'k bleef gelijk tevoren,
Niet wijzer dan, toen, proevend bloem en blad,
Een kindje in Vaders tuin, ik rozen at,
Wijl 'k was voor schoon, hoe bitter ook, geboren.

[p. 199]

II.
Lentefeest.

In roomig kleed getooid met rozemeien,
Uit loofpriëel, in groene Mei-landouw,
Trad blij tot mij een graaclijke edelvrouw.
En melodie van vedel en schalmeien
Doorzong alom het zonnig lenteblauw.
Zij tripte vóor der maagden blanke reien
En wuifde en wenkte om mee te spelemeien -
Geen bloem droeg ik op 't zwarte kleed van rouw.

Wel wuifde ik weer, maar vluchtte op vlugge zolen.
Waar 'k stond, in lommer van struweel verholen,
Nog drong muziek van fluiten en violen
En jubelzang van 't vroolijk lentefeest.

'k Ontwaakte - en wist hoe eenzaam ik moet dolen,
Hoe zelfs mijn lente is nooit een Mei geweest.

[p. 200]

III.
Kruis en traan.

De woordenrijen weiflend zag ik aan
En kuste een kruis op 't volgeschreven blad
En bad voor hem. - En zie! terwijl ik bad,
Diep uit mijn zielzee welde en viel een traan,
De woorden vlekkend en, uitéengespat,
Uit ronde kern haar stralen zag ik gaan,
Als uit een ster. En 'k peinsde: - Elk woord is waan
En 't eenig ware, in kruis en traan bevat.

Doch hij, als een geleerde een palimpsest,
Zal kalm ontcijfren wat nog leesbaar rest
Van de arme woorden, onder 't sterrehart.

Werp 't blad in 't vuur, o lief! en laat vergaan
In vlammengloed gestamel, kruis en traan,
Tot rij ze aroom van vroomheid, liefde en smart.