De Nieuwe Gids. Jaargang 45

[p. 459]

Gestalten door Hélène Swarth.

I.
Lenau.

Uw oogen zie ik, afgronddiep en donker.

Uw wanhoop hoor ik schreien, in den nacht.

Met dichterzegen als met vloek bevracht -

Uw oogen zie 'k vol waanzinwild geflonker.

Melodisch teeder als violeklacht,

Uw weemoed hoor ik weenen, zoet of klonk er

Verbannen-engelzang, of troostend blonk er

Een blanke ster door zwart gewolkte zacht.

Uw tranen voel 'k als onweêrs regendroppen,

Die vallen zoel op 't halfbeschreven blad.

De vlammen voel ik van uw vingertoppen,

Als, martlend fel, uw demon u bezat

En van uw liefde voel ik 't hartekloppen,

Schuw dorstend hert, dat bang om laving bad.

[p. 460]

II.
Beethoven.

- ‘O laat mij vluchten naar het Land van Dood!

'k Gaf héel mijn ziel en leed ik niet genoeg?’

Maar de Engel Gods, die hem met doofheid sloeg,

Weerhield zijn hand, die 't graf al opensloot

En sprak: - ‘Neen, wacht! 't Is nog voor dood te vroeg.’

En hij, in tranen weekend bitter brood,

Liet af, in deemoed, van wat God verbood,

Volbrengend vroom wat God gestreng hem vroeg.

En wijl geen klank van de aard meer drong tot hem,

Ontving hij van den God, die hem verkoor,

Dat zijn muziek de wilde dieren temm'

Der booze driften, in zijn luistrend oor

De Harmonie der Sferen, 't Geestenkoor

En de openbaring van Gods eigen stem.

[p. 461]

III.
Tolstoï's vlucht.

Hij wentelde áf het wegend schrijnend kruis

Van lang gedwee gedragen zielenood,

Om rein te ontvangen heiliging van dood,

In 't schamel bed van de arme boerekluis.

Na 't arbeidsleven, als na misdaad, vlood,

In struiken struiklend, bang voor takgeruisch,

De godsprofeet de hel, die was zijn huis,

Om in te gaan tot Godes morgenrood.

De grijsaard vluchtte, in blanken najaarsnacht.

En zeegnend zeeg op sneeuw van haar en baard

De sneeuw der heemlen. Ver van hof en haard

Hij vluchtte - En reeds doorblonk zijn aangezicht,

Aanschouwend God, als éen, die wenkt en wacht,

De zuivre klaarheid van het Eeuwig Licht