De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 328]

Verzen van Hein Boeken.

I. De drie waken van den mei-maan-nacht.

Van hellen dag, wat bleef er dan 't mat-goud

Van jonge Maan? Is 't godheid of een maagd,

Die dus van ons verlangen duizend-voud

Het gulden vendel door de heemlen draagt?

Maar zie! reeds nadert zij deze aardsche dampen.

Is het ten teeken hoe zeer haar verdroot

Het nederzien op onze schande en rampen

Dat zij haar baander hult in 't bloedig rood?

Wee! zij verbleekt. Maar ginder in 't noord-oosten

Verrees reeds scheemrend 't wonder van den dag,

Verschrikkend genen, dezen komt hij troosten.

Heil! Zoo hij u verheugend komen mag.

¹⁾

1) Op blz. 39 Juli-afl. zal de lezer in plaats van 1 Jan. wel 1 Juni gelezen hebben.

[p. 329]

II. Afscheid van Arnhem om, na Zons-ondergang, naar Nijmegen te fietsen. 13 Juli.

De lichte stad ontvlood ik, want de Maan....

Zag ik haar niet vóór 't donkrend nachte-blauw

Boven de groene, domlende landouw

Zoo gouden-lokkend in 't zuid-oosten staan?

Waar zij, als tegen stroom, op hare baan

- Door welke macht van wil of liefde en trouw? -

Voor mijn verlangende oogen hield ten schouw

Haar toch zacht-aan westwaarts gedrongen vaan.

Weg! lichte stad van lachende gezichten

En flikrende oogen, lieve meisjes-lippen

In straten kronklend onder de oude toren.

Ver achter mij het roodend avond-lichten,

Moest 'k al 't liefelijk gewoel ontglippen

Om in den nacht der stilte stem te hooren.

[p. 330]

III. Nieuw Amsterdam.

In jongen wijk van de oude stad gekomen,

Waar eindloos straat aan nieuwe straat zich reit

En langs de banen, steenloos geplaveid,

De nieuwe waagnen zonder paarden stroomen,

Gevalt mij vaak een vreemden droom te droomen

Door een verwisseling van tijd en tijd,

Dat zij, die 'k ging door 't lange leven kwijt,

Weer konden hier mij levend tegenkomen.

Ja, als ik zie in Babyloonsche maten
De menschen-nestjes staaplen zich tot straten,

Naar de eeuw'ge drang van liefde en leed gebood,

Is 't mij als deelde ik in der toekomst groeien,
Als kon ik weer in de oude liefde bloeien

Met wie, vóór mij, naar 't scheemrig rijk ontvlood.