De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 41]

Lente door Hélène Swarth.

I.

Door 't zonnig dorp, waar Zondagsklokken luiden,
Den landweg langs, doorgroefd van karresporen,
Waar blauwe bloemen 't bermengras omboren,
Naar 't lentebosch. - Weerom van 't zoele Zuiden,
Doen blijde vogels liefde's loklied hooren
En meidoorns pralen, blank getooid als bruiden
En menglen geur met zoet aroom van kruiden
En adem frisch van teêrgroen lentekoren.

Nu wil ik stil in vol heikruid rusten,
Gedachten bannen, vroom aandachtig luistren
Naar wat de pas ontloken blaadren fluistren -
't Is of hun geuren koel mijn oogen kusten.
Hoog koeplen wolken als beloofde bergen.
Maar 'k wil in 't gras mijn oogen moe verbergen.

[p. 42]

II.

Hoe lijkt zoo klein dat paardje in helgroen land,
Een speelgoeddier van sneeuwig wit satijn!
Als windbewogen ranke bloemen zijn
Die kindren, kleurig, dansend, hand in hand.
En avondzon bevloeit met purperwijn
't Framboosrood daakje en zet elk raampje in brand.
En vóor den gelen hemel beeft de wand
Van 't lentebosch met zachte golvenlijn.

In 't landlijk tuintje breidt zijn koepel uit
En tooit zijn groen met fakkels rozerood
't Kastanjeboompje, vroolijk vol geluid
Van slapengaande vogels. Blanke bruid,
Een meidoorn bloeit. Violen staan gepoot.
Een rozerank omlijst mijn vensterruit.

[p. 43]

III.

Van zongeel zand en esmeralden graan,
Van blaadjes pril, gekleurd door lentesappen
En hemden wit, die over hagen flappen,
Is blond en groen en blank de lentelaan.

Ontsnapt de ren, door 't golvend koren stappen
Ivoren kippen met haar trotschen haan.
Van elken tak maakt wind een wappervaan
En àl de hemden laat hij vleugelklappen.

In wolkend stuifgoud, zilvrig, flitst voorbij
Een fiets den bruinen hooggewielden wagen,
Waarvan de voerman 't paardje een tak laat dragen.

Bij 't raam, die lijst voor lente-schilderij,
Waar 't wintersch hart wil vrede-honing vragen,
In purpren tulpkelk, donker, plonst een bij.