De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 697]

Kinderleven door Hélène Swarth.

I. Lentedag.

'k Lig lui, in 't gras, den lentedag te vieren
En adem aarde- en bladergeur - De tuin
Is vol van wondren. Stoet in stemmig bruin,
Verhuist een horde zwaarbeladen mieren.
Smaragden kevers flonkren. Fladdrend schuin,
Als bloesembladen, gele vlinders zwieren.
Een vogel vroolijk slaat aan 't tierelieren.
Een wolkeboot doorzeilt een boomekruin.

Een bui! Ik vlucht - En zoet is 't veilig dwalen
Door ál de kamers van het vaderhuis,
Verlaten, lijkend plechtig-ruime zalen,
Toch lief vertrouwd - 'k Vertel mijzelf verhalen
'k Sta vóor een venster, blank van regenkralen
En neurie zacht bij 't zijïg koel geruisch.

[p. 698]

II. Spelen.

Struikrooverspel - Uit stoelen groeien boomen:
Ik ruik hun geur en hoor hun loofgeruisch.
Zeeroovers - 't schip, de tafel, golfgebruis,
Dan schipbreuk, bootjes om 't gevaar te ontkomen -
Mooi paardenspel - Ik hoor trompetgedruisch.
Geklap van zweep, getink van belletoomen.
En blindeman - Ik tast met bevend schromen
En voel me opéens verlaten, ver van huis.

Waar zijn zij nu, de meisjes en de knapen,
Die 't spelen deelden? - Ver van huis gaan slapen.
Vermoeid ten doode van het levensspel.

Ik zwerf alleen, den blinddoek nog vóor de oogen
En zoek en roep - Heeft de aard hen ingezogen
Of zie 'k hen morgen in den Hemel wel?

[p. 699]

III. 't Eerste medelijden.

'k Voel weer de pijl van 't eerste medelijden,
Toen sloeg zijn moeder 't vriendje, fel mijn borst
Met pijn doorboren, dat me uit de oogen borst
Een tranenspringvloed - 'k Moést hem troost bereiden!
En 'k vloog tot hem, van schroom bevrijd en dorst
Met teedren kus mijn hart zijn leed te wijden.
En bleeke wang en blonde lokkenzijde
Zoet streelde ik. Lavend leek 't zijn vreugdedorst.

- ‘Als géen mij noemt mag jij voortaan mij noemen:
Stefánia, mijn koninklijke naam!’
In 't wit gezichtje de oogen. blauw als bloemen,
Zie 'k weer mij áanzien, 'k voel mijn troostberaam.
Geslagen knaap, uit welken nevel doemen
Weer je oogen op? Hoe roept je stem me aan 't raam?