De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 526]

Voor Willem Kloos en Jeanne Kloos-Reyneke van Stuwe door Hélène Swarth.

Extase, in lenteland, langs lanen zonbevlijd,
Als poorten van smaragd, die in den hemel monden,
Zich voelen door een god voor 't lied op aard gezonden,
‘Alleen met de eigen ziel in blauwe oneindigheid!’

Dan weemoed, wen de herfst der blaadren groen doet blonden,
Wind orgelt, regen ruischt een zang van eenzaamheid!
Doch heeft de god zijn zoon voor 't lied een loon bereid,
‘Hart, dat geen hart vond’ heeft ten leste een hart gevonden.

Dan vrede, als hand in hand, gezeten bij de schouw,
Wen droomig avondrood belicht de herfstlandouw,
Als vlinders, goud en ros, verwelkte blaadren vielen
Of daalt op sneeuwblank veld de witte vlokkenval,
Melodisch tweegezang der trouw vereende zielen
Nog looft den liefde-Mei, die eeuwig bloeien zal!