De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 400]

Sonnetten door Hélène Swarth.

I. Palmzondag.

En wuivend, strooiend lelieën en palmen

Voor Hem, die wees den weg naar 't Vaderhuis,

Met hallélujah luid als zeegebruisch,

Boog 't wufte volk als windgeknakte halmen.

En, schrijdend, bleek, door 't lentig loofgeruisch,

Op 't sneeuwwit dier, in blank gewaad, met kalmen

Gelaten smartlach, bleef Hij even talmen -

En zag de schaduw van zijn martelkruis.

Luid klonk zijn lof van wegen, boomen, daken -

Doch in d'Olijvenhof zag Hij genaken

Den Engel Gods, die d'alsembeker bracht.

En, op zijn lippen, schroeiend wreed, Hij voelde

Den kus van Judas, die verraad bedoelde.

Doch zeegnen bleef Hij, liefdevol en zacht.

[p. 401]

II. Goede Vrijdag.

Ik zie drie kruisen op een bergekruin,

Als donkre boomen, zwaar van vreemde vrucht.

En 't middelkruis rijst hoog in looden lucht.

En 't vale doornomkroonde hoofd valt schuin;

De bleeke lippen slaken zacht een zucht.

En de aarde beeft, als viel zij dra in puin -

Doch 't kruis ombloeit een roode rozentuin.

Het kruis omsuizelt vleugelengerucht.

Neen, open de oogen! Zie 't herlevend woud,

De struiken blij van 't blonde heesterhout,

Bekleed alrêe met knoppe- en bladerwâ,

Den blauwen hemel, 't feestlijk bloemengoud!

'k Sla de oogen óp, maar waar ik ga of sta,

Ik zie drie kruisen op den Golgotha.

[p. 402]

III. Gelijk de bij.

Gelijk de bij, gevangen in een glas,

Waarin een kindje 't spelend plagend sloot,

Den tuin wel ziet vol bloemen blank en rood,

Sering in bloei en goudbesterreld gras,

Maar 't fulpen lijfje aan harde wanden stoot

En derft de kelken, waar ze uit honing las

En, zoekend vrijheid, zoemt haar donkren bas,

Eentonig lied van onbegrepen nood; -

Als droeve klacht van een violoncel,

Doortrilt haar zang de kristallijnen cel,

Tot éen, meewarig, óp den beker licht; -

Zoo zoemt de ziel haar smartelijk refrein

Van bang verlangen, wreed gevangen zijn,

Tot Dood den beker heft - Dan vliedt ze in licht.