De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 304]

Schetsen door L. van Deyssel.

Met Olga en Cécile.

Toen Berthold aan kwam, de donzen en bonten dekens waren ter zijde geworpen, terwijl Anton, reeds in zijn liverei, den wagen opende, Berthold de bordes-treden had bestegen en door de voordeur-opening naar binnen ging, stond Olga daar, en zij ontving hem, wel teruggetrokken trotsch en ernstig onderzoekend.

Zij had Cécile gevraagd als chaperonne nu hij anders daar met haar alleen zoû zijn. Olga was week en had de lichte gratiegebogenheden van een bloem op haren stengel. Zij had zachtheid, en weemoed scheen soms uit haar oogen, en soms trokken de handboog-vormige lippen neêr tot bitterheid. Cécile was kleiner, meer recht en straf. Uit haar hel blauwe oogen, die harde heel licht blauwe edelsteenen leken, lichtten blikken van overheersching, beslistheid en vrij felle vrijmoedigheid. Zij droeg op haar boschwandelingpakje een groot sieraad van diamanten, robijnen en saffieren.

Na de thee en 't eerste heen en weder vragen, de peilingen en aanbrenging van grondslag, liet Cécile hen toch alleen. Zij spraken toen en bekeken oude kostbare boeken en terwijl hun eerste aanraking vroeger, toevallig opgeluisterd was geweest door de bizonderheid, dat hij, 't was een groot feest, haar door haar achter gelaten ruiker was gaan zoeken en aan haar met eenen lichten overreikingszwaai gereikt had, voor de aanschouwende menigte zóo dus alsof hij haar dien ruiker bood, - liet zij haar blanke hand, die zij daartoe ontschoeid had, nu langs de schoone veelkleurige afbeeldingen van een der boeken gaan, tot zij er eene had gevonden, die een reeds oud man te paard te zien gaf, aan

[p. 305]

wiens borst een jonge vrouw toevlucht had gevonden, die hij met zich voerde, en wie het goed was schuilend te rusten aan deze breede hoogheid.

Zacht rustte haar blanke hand op deze kleuren en even wezen hare vingers daar over.

Toen bezagen zij nog haar geschilderd levens-groot portret, in een groote blauwe diner-japon daar aan den muur. Op die afbeelding tuurden hare oogen, in een het leven in 't algemeen betreffende mijmering betrokken, naar de verte. En een schijn van melancholie was boven in de lijdelijk opene lichte grijs blauwe oogappels.

Toen ging men zich kleeden voor het dîner. Olga was gezeten aan de linker zijde van Berthold en Cécile tegenover hem. Olga was week en zacht en lief. Hare bleek roode lippen in haar bleek blank en zonder blos zijnde gelaat neigden neêr en op, met de van de mondhoeken af tot het mondmidden als twee versteven bleek roode golfjes naast elkaâr zijnde bovenlip, nu niet tot bitterheid; maar, buiten het gesprek soms, bleek deze trek telkens toch weder bij de mondhoeken zich te kunnen toonen.

Samengedrukt sterk en scherp zat daar Cécile en uit de hard licht-blauwe oogen richtte zij blikken als pijltjes van glaskleurig licht naar Berthold, van uit haar geänimeerd licht rood bebloosd gezicht, dat was beneden de luchtige vracht van haar gouddraadachtig haar.

De handen, de armen, de hals en het bovengedeelte van de borst van Olga en Cécile waren onbedekt en hun japonnen los en licht en van lichte ròse en licht groene kleuren.

En toen Berthold - na dat men, den volgenden dag, steeds door de buigende bediening van Anton in het groot tenuevan zijn liverei omgeven, het maal van midden op den dag, met laatste teugen geel gouden wijn en gebak met kersenvruchten daarin besloten had, - met Olga en Cécile den wagen had betreden, en gezeten was naast Olga, haar aanrakend ten gevolge van de korte breedte van de zitplaats, en, terwijl Johan, de chauffeur in zijne liverei, den wagen voort deed ijlen, weinig spraakzaam was, - - teekende zich bittere moeilijkheid in Olga's mondvorm en lag eene rust in Cécile's als ware het geheel met een heel licht goud waas doortrokken, kleurig gelaat.

[p. 306]

Oortje.

Dit oortje was iets van het hoofdje. In de physionomie van het oortje bevond zich de physionomie van het aangezicht van het kopje. Ja, in de lijnen en kronkelingen van zoo'n oneenvoudig oortje. Daarin bevond zich de humor: de sublime glimlach tegenover alle vreeselijkheden van het leven, die een der uitdrukkingen was van het kleine aangezicht. Een samenstel van felle uit het diepste van het wezen voortgekomen lijnen, die te kennen gaven, dat ook, wanneer het eíndelijk niet meer scheen te kunnen, na dat reeds dikwijls de grens van het verdraagbare bereikt was en er dan telkens weder redding mogelijk was gebleken, dat ook wanneer nu eíndelijk het volstrekt zéker niet meer scheen te kunnen, dat dan tòch nog boven de hoogste hindernissen uit blijdschap bereikt werd en de macht van het leed werd afgestooten.

Dit oortje was zoo gegroeid, dat het zich tegen het hoofdje aan bevond, als een daar plat tegen aan staande, versierende lelie, als eene versiering daar midden in het zij vlaktetje van het hoofd. Het was soms licht bruin, soms blank en soms ook lichtelijk rood. Het was gegroeid, in vorm steeds slanker naar beneden, zóo, dat tot zijn uiterste uiteinde toe aan de wang vast was en dus geen opwaartsch spleetje daar tusschen wang en oor. Het leek dus uit de wang op-gegroeid, om daar te zijn zoo als wel een gehouwen lelie in een deurtje is.

Verder was de bouwlijn van het voorhoofd niet recht maar wat schuin van links naar rechts afwaarts.

Verder stond ook het neusje niet recht maar als men het goed bezag een weinig schuin midden in het gezichtje.

In dit hoofdje, met zijn schuine voorhoofdslijn onder de dichte massa opgerezen en dan boven aan wat krullerig terug vallend haar, in dit hoofdje met zijn bleek, jasmijn-bleek gezicht, waren de oogjes, en dezen waren daar als of het waren twee heele kleine licht-lampions, lampions licht, doorzichtig, zoo geheel bestendig van binnen uit verlicht, dat lichte kleuren altijd verlicht aan ze waren, zoo luchtig, als hingen zij daar in een bleek gekleurd leven, levenskernen gemaakt van altijd kleurige en altijd reddende lichtzinnigheid.