De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 282]

Verzen door Prof. B. Faddegon.

Boven meedoogenloosheid.

Vuil-groene eerzuchtelingen, kronkellijven

En dubbeltongen, met verachting zie'k

Uw oogen puilen. Maar en pootje en wiek,

Zelfs strot, die schreeuwen zou, 'k voel ze verstijven,

Mijzelven ook op 't bevend takje blijven,

Nu platte kop wordt muil, waar piek en piek

Dreigen met kliemrig vocht. Of duizelziek

De geest me ontvlood? - Met komt de zonheld drijven

Zijn gouden speer door mijlendiepen damp

En doogt niet, dat mijn vleugelen verlammen

In zwaddermuil en list en aardsche ramp.

Maar over wolkgebergte en wolkenkammen

Storten mijn donzen vlucht en blanke pluim
Een cataract van zonnelicht en schuim.

[p. 283]

Aan Dr. Hendrik Jan Boeken.

De silhouet der Steden is de toren,

Koepel en spits en naald, steenen gedachten,

Wier bronzen stem dreunt door de droeve nachten,

Door nachten ook, vreugdig om 't nieuw-geboren';

Maar aan het Land zal ander beeld behooren.

Torens van klank, waarboven sterrenachten

Van louter geest, en nevelwitte klachten

En zege en vreeze in wisseling van koren.

Hier rijst Uw bouwwerk, Boeken, eeuwen-krachtig;

Uw zang der Hoop, teer als het waas van ooft,

Dat oogen streelt en mondevreugd belooft;

En oude Sage op 't zinnerijkst geduid,

Daar Dietsche taal klinkt met een Grieksch geluid;

Zoo straalt Uw zon aan 't firmament van Tachtig.