De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 41]

Sonnetten door Hélène Swarth.

I. Vader en kind.

Ik was het kind, dat, blij om hemelblauwen,
Met Vader zingend loopt door lenteland,
Met de éene hand plukt bloemen van den kant
En 't ander handje veilig, vol vertrouwen,
Geborgen voelt in Vaders groote hand.
En, ruischt de regen kil uit wolkengrauwen,
Gedragen, schuilt in Vaders mantelvouwen,
Waar Vaders adem vreeze en koû verbant.

Wie dorst mijn hand met driesten greep ontscheuren
Die vaderhand? - Neen, 't leek of Hij me ontgleed.
Een vogel riep, belovend lokten geuren.
Bedwelmd, verdoolde ik in woestijn van leed.

Ik was het kind, dat zoeken bleef en treuren,
Wijl 't niet den weg weerom naar Vader weet.

[p. 43]

II. Armen?

De geestesarmen laat mij zalig prijzen.
Doch wie is arm, die heeft zijn God gevonden?
Geen stof van boeken hebben zij verslonden,
Doch weten meer dan veelgeroemde wijzen.
Als helpende Englen, dalend, godgezonden,
Verdwaalde zwervers blij den weg te wijzen
Naar 't vroom geluk der vrede-paradijzen,
Waar 't water vloeit, dat spoelt ons rein van zonden.

O moest ook u de felle dood vernielen
Of zie ik u het nevelblank bezielen?
U smeekt mijn deemoed: - ‘Wil mij vrede geven!’

In 't bange donker tast ik naar uw handen.
Bevrijd mij uit den doolhof van mijn leven
En leid mij veilig naar uw droomwaranden!

[p. 44]

III. Reinheid en rust.

Ik zocht alom de reinheid en den rust:
In kinderoogen, van den Hemel blauw,
In vrouwenoogen, blank van tranendauw,
In grijzenoogen, reeds door dood gebluscht.

Maar 't kind vergeet de hemelsche landouw,
De vrouw laaide óp in liefde- en moederlust,
De grijze wendt van d'onbekenden kust
Den bangen blik, waarin ik de aarde aanschouw.

Nu toef ik, eenzaam, veilig in mijn cel.
En met beloften lokt mij boek na boek,
Wijl duizende andren zochten wat ik zoek,
Tot, duizlend van ideëe'- en woordenspel,
'k Mijn enge cel te vlieden mij verkloek
En zoek in God de rust- en reinheidswel.