De Nieuwe Gids. Jaargang 43

[p. 522]

Lente door Hélène Swarth.

I.
Maartmorgen.

Als grauwe blokken halfgesmolten ijs

De wolken drijven door den hemelplas.

In bleeke lucht, doorsneeuwd van nevelasch,

De stammen blanken, rank als wilgerijs.

Veel boomen sluimren op 't berijpte gras:

De laan wordt rustwijk na de levensreis.

En groen doortuilt den weemoed van dat grijs,

Waar 't hoopvol droomde in teeder struikgewas

Nu tot die boomen, voor den slaap geveld

Van menschen, werpt verborgen zon een lans

En hult de laan in zilvren hemelglans.

En, hef ik de oogen naar het wolkenveld,

'k Zie, in een kolk van afgronddiep azuur,

Een Engel met een kelk vol lentevuur.

[p. 523]

II.
Aan 't venster.

Het open raam omlijst een blauw vierkant.

Ik drink azuur met blij ontloken mond.

Een zonnestraal lekt me als een lieve hond,

Wind streelt mij zeegnende als een engelhand.

In vlamrood mouwvest, keert den grijzen grond

Met blanke spâ, een boer op 't akkerland.

Vóor 't blauw kanaal verrijst, een gouden wand,

De popelrij, van jonge blaadjes blond.

Een zwaluw zwiert, een merel fluit en zoet,
Zoo roerend teeder dat ik weenen moet,

Roekoet een woudduif in de knoppenlaan.

En 'k voel hoe 't ijs, dat in mijn hart woog, smelt,
Mij wild doorstroomt en breekt zich met geweld

Als tranenregen door mijn oogen baan.

[p. 524]

III.
Slangen.

Gifgroene slangen heffen glinsterkoppen

En dreigen fel, gezwollen van venijn.

'k Gedenk de beet, 't onbluschbaar vuur van pijn -

Bang ren ik 't bosch in, blond van lenteknoppen.

Uit blauwen hemelkelk stroomt gouden wijn

Van zuivre zon - O laat uw heulsap droppen!

'k Voel 't hart van de aard mij reddend tegenkloppen

En 't woud beschermt me en héel de heide is mijn.

O Slangendooder Zongod! werp uw stralen!
Verdelg de slangen! Kronklend ópspiralen

Voel ik ze in mijn borst en vlucht bevrijdt mij niet.

Wat rest mij nu dan overwonnen zinken,
Mijn hoop, mijn kracht, mijn leven laten drinken

De slangen, die 'k in slaap zong met mijn lied?