De Nieuwe Gids. Jaargang 43

[p. 29]

Gedichten van Willem de Mérode.

In den hof.

Hart, was het niet een langzaam openzwaaien
En langzaam henenzweven van een mist,
Die fijner worden ging en weggewischt
Werd, toen het snelle sterke zonnelaaien,
Nabijgedreven, insloeg, en verdeelde
De stille witte zee, en stralend reeg
De druppelkralen, tot een schittring zeeg
Regenboogkleurig, over 't eerst verheelde?

En klaarder toonde zich het lang verdoken
Leven, en nieuwe bloesemen ontloken
En glans en geuren dreven door de lucht.
En onbewust was er een naderzweven
Van handen, die door één gevoel gedreven,
Zich teeder sloten om dezelfde vrucht.

[p. 30]

De ring.

Het is een glinsterschakelen, een zich volkomen
Sluiten van glanzingen, een kettingronden
Van zachte gloeiïngen, die zich verbonden
Om zaâm te wezen in het aangenomen
Leven: dit vast bestaan van stil te stralen,
Dit onverbreeklijk lichten in een groot
Omgeven van wat zich gevangen bood,
En niet meer vrij wil worden of verdwalen.

Het is het zichtbaar zijn van duizelingen
Die samenvloeiden en zich ondervingen
En werden tot één eindelooze stroom,
Toen na den glans van lippen en van oogen,
De zielen huiverende zich bewogen
En traag verdwenen achter levens doom.

[p. 31]

Sluimerliedje.

Pleegt gij nog onverdroten
De zoete razernij
Van binden en verstooten,
Te maken vast en vrij?

Zal dit gestadig kwellen
Van levens last en lust,
Dit flauwen en versnellen,
Nog pijnigen uw rust?

De nacht komt neergestreken
En breidt zijn breed gevlerk
Over uw moe gekeken
Oogen en spel en werk.

Strek u gerust en sluimer
Na dank- en smeekgebeên.
Uw adem vaart al ruimer
Door uw geloste leên.

Uw adem vaart al ruimer,
Uw hart slaat klaar en frank,
Uw aangezicht in sluimer
Is weder kalm en blank.

Hoe veilig is uw sluimer
Ver van het leven heen.
Uw adem vaart àl ruimer.
Gij zijt met God alleen.

[p. 32]

Jan Mankes.

Voor Dr. A. Mankes-Zernike.

Hij heeft de dieren en de stille dingen
Met sterke aandachtigheid tot zich genomen.
En lichtend zijn zij weer aan 't licht gekomen,
Wijl zij het lichten van zijn ziel doorgingen.

Hij liet zijn teerheid als verhelderingen
In oogen stralen, om een mond verdroomen.
En koel en klaar liet hij de zoete romen
Rozen verrijzen uit hun mijmeringen.

En soms heeft hij het schemeren en streelen
En strengelen van haren en fluweelen
Gezichten in een levend licht gesteld,

En stil zijn bleekend aangezicht gegeven
In vreemden luister of zijn rijpe leven
Blank uit het blinken van zijn wezen welt.