De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 739]

Herfst door Hélène Swarth.

I

Ik wil het sterfuur van den Herfst verbeiden,

Zooals ik vroeger slaaploos nederlag,

Om roze-aroom en nachtegaleslag

Mijn handenvouwende aandacht vroom te wijden,

Tot ik het scheemren van den morgen zag,

Roerloos ontroerd van droefzoet lentelijden
En mild mijn oogen weenden om het scheiden

Van Mei, die vlood voor vuur van zomerdag.

Maar hoe ik de oogen sper en wacht en luister,

Geen teeken van verderven heb 'k bespeurd.

Nog praalt de Herfst in roode'en gouden luister,

Of wind al flarden van zijn mantel scheurt.

Doch diep in 't woud loert Winter wreed - en kruist er

De Herfst zijn weg, zijn leven is verbeurd.

[p. 740]

II

De boomen staan in koninklijke pracht

Van goud en purper, in het karmozijn

Van droomeschoone' Octoberavondschijn

En wachten vroom het komen van den nacht.

Doch koel, met vlokken, die als bloemen zijn,

Valt de àl te vroege sneeuw geheimvol zacht.

En als het daagt, verwonderd staan bevracht

De gouden boomen blank van hermelijn.

Zwaar weegt de sneeuw op 't gele en roode loof,

Dat was op sterven nog niet voorbereid.

Doch jonge morgen, blauw als blij geloof,

Blaast weg de sneeuw - die ligt nu laag verspreid.

En tragisch traag vangt aan de bladerval
En 't woud geeft mantel, kroon en kleed, geeft àl.

[p. 741]

III

Dof paarsig wijnrood tegen 't blanke dak

Rijst rank een vuureik. Grijs de lucht en laag.

Een meesje ritselt in de bruine haag.

Een kraai strijkt neer en zet een zwarte vlak
Op 't wit fluweel van de eerste wintervlaag.

Zilverig tinkelt bellentuig, geklak

Van tong en zweep hitst àan het paardje, een tak,

Nog bladervol, laat valle'een vlokkenlaag.

Nog gistr October - sneeuw viel àl te vroeg.

'k Liep gistr in 't woud, dat fier zijn kroon nog droeg.

Nu strekt de sneeuw haar doodelaken uit.

Gelijk een roover in den nacht zoo stil

Kwam deze winter. Valt zijn list ten buit

Mijn gouden herfst, die niet verwelken wil?