De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 568]

Hoe kwam de nacht over de zee door Hein Boeken.

I

In 't edelste gezelschap van de zee,

De wolken werd door ons de komst gewacht

Van wie ik wist dat komen moest: de Nacht.

Maar 't was àl licht dat mij haar beiden deê.

Zijn 't niet de lichte streepen over 't wee

Der hulpelooze, die naar ruste smacht,

Die nedervallend in één lange klacht

Haar tranen slurpt - o bange, bange zee?

Zijn 't niet de witte vouwen van 't gordijn

En plooien, voor het donkrend Oost getrokken,

Waar ligt de doode Dag na stervens-nood?

En als Zij komt, 't is niet uw nacht, o Dood.

Zelfs zoo zij school achter haar donkre lokken,

Wij wéten 't licht van harer oogen schijn.

1 September. Noordwijk aan Zee.

[p. 569]

II

Wit en donker-blauw, zóó was geschapen
De zee, die 's nachts blijft brommen, niet gaat slapen;
Wit de golven, vallend dicht aan 't strand,
Donker-blauw de strak-gespannen rand,
Die aan 't al een einde schijnt te maken,
Maar waar-over 't achter-licht blijft waken
Van den dag, die weer den nacht ont-ijlt
En nu over andre landen wijlt,
Andre zeeën, die in uchtend-schuim
Joelend spelen naar heur dartel-luim.

4 September.