De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 564]

Droomen door Hélène Swarth.

I

Ik wist: ik was in Mei van huis gegaan
En 'k zag verwonderd alle boomen bruin.
't Zand lag bestrooid met donker glanzend puin
Van 't hoog gewelf der plechtige oude laan.
Aan d'einder blondde een golvenlijn van duin.

Plots, toovermooi, als blijde lentewaan
In droeven herfst, zag ik een meidoorn staan
In blanken bloei, zichzelf een wondertuin.

En angstbevangen vroeg ik: - ‘Is 't geen Mei?’
- ‘Neen, 't is November’, sprak een stem. Ik vroeg:
- ‘Versliep ik héél den zomer? is voorbij
Het feest van bloei en zang?’ En weenend sloeg
Ik de armen rond den meidoorn, die voor mij
Met duizend doornen duizend bloemen droeg.

[p. 565]

II

Toen lag ik in een hooge tempelzaal,
Waar uit den koepel vreemd helgouden licht
Verblindend stroomde over mijn aangezicht.
En 'k hoorde een stem doch zag geen mond. De taal
Verstond ik. Trillend had ik me opgericht;
Verlammend sloeg mij neer een gouden straal.
Als paarlen in een kristallijnen schaal
Vielen de woorden. - 't Leek mij godsgericht.

- ‘Nu worden àlle raadselen van aard
En hemel opgelost. ‘En bevend bleef
Ik luistren. Zou ten lest wat levenslang
Mijn ziel met vrees en twijfel heeft verzwaard
Ik weten? Zal ik 't wezen, blij en bang,
Die aan de menschen 't goddlijk antwoord geef?

[p. 566]

III

Toen rende ik door een donkere enge poort,
Tot 'k me op een leeg en zwijgend plein bevond.
Een kring van blanke marmerbeelden stond
In ijswit maanlicht. - Dreigend onheilsoord
Leek mij dat plein. 'k Wou vluchten, onmacht bond
Mijn zware voeten en ik kòn niet voort.

Uit d'open angstmond klonk geen roep, geen woord.
Plots, op hun voetstuk, draaiden langzaam rond
Die beelden alle en staarden koud mij aan
Met àl hun blinde marmeroogen. Wreed
In 't nachtblauw grijnsde marmerwit de maan.
En traag en plechtig rond mij nader schreed
Die kring van beelden.

'k Zal door u vergaan,

O marmerbeelden van mijn levensleed!