De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 589]

Verleden door Hélène Swarth.

I

Azaaljen vlamden, rhododendrons praalden

Met paarse en blanke tuilen, glijdend schoof

Een gele tram door lichtgroen lenteloof,

Met vroolke ruitjes, die de zon weerstraalden.

Ver van den straatweg, waar een zandwolk stoof,

Zocht ik een boschpad, ros van dennenaalden,

Waar, hand in hand, mijn lief en ik eens dwaalden,

Een donker boschpad, glooiend naar een kloof.

En vóor mij speelde een meisje in roze kleêren.
- O dansend kind! wil jij den weg mij leeren?

Je lijkt een bloem, bewogen door den wind.

Ik zoek alom verloren Paradijzen.
O spelend kind! wil jij den weg mij wijzen?

'k Vrees dat alleen ik nooit hem wedervind.

[p. 590]

II

De woeste regen kleurt de straten zwart.

'k Loop langs den rooden groenbeslagen muur

Van 't kerkhof, waar, na levens avontuur,

Veel harten rusten, kalm in slaap verstard.

De boomen druipen. Wreed, als giftig zuur,

Bijt ijzge wind me in 't warm verlangend hart,

Stolt wat daar weende, en maakt het koud en hard

En bluscht de laatste vonk van vreugdevuur.

Hart, weet je nog hoe ééns, aan liefde's hand,

Je danste hoopvol langs dit doodenland

En zingend klopte aan een gesloten poort,

Die bleef gesloten?

Hart, arm hart, waar vind

Je een warme wijkplaats voor dien boozen wind?

De regen stroomt, wild zweept de storm mij voort.

[p. 591]

III

Verleden sloeg me een lasso om de keel.

Vergeefs ontvlood ik hem van oord tot oord.
Ik zocht alom, doch vond geen tooverwoord

Dat hem verbann' - hij stal mijn levensdeel

En hoonde. En strakker voel ik 't worgend koord.

Neem nu, Verleden, neem mijn zijn geheel,

Maar tart mij niet met tijgerwreed gespeel!

Volbreng ten leste uw langgerekten moord.

Verleden glimlacht als een kalme god,

Die de arme menschen weerloos lijden ziet.

Los ligt de lasso, adem van genot

Doortrilt mijn droomen en hij geeft me een lied,

Een bloem. - Dan voel 'k weer 't worgen en den spot,

Wijl van mijn angst en wanhoop hij geniet.