De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 254]

Verzen door P. Otten.

Terschelling.

Van uit den diepen vrede
Van dit omsloten land
Gaan zelden onze beden
Uit naar den overkant.

Want ver en afgezonderd
Van den gewonen woon
Leven wij onverwonderd
Om dit vervulde schoon.

En weinig smalle kreken
Gaan door het wijde wad....
En weinig zeilen bleeken
Langs hun opalen pad.....

Heil! in de blijde volken
Van onze woorden is
De blanke vaart der wolken
Door hemels lichternis.

Onze opene gebaren
Zijn of de dans begint
Der gouden korenaren,
Die deinen op den wind.

[p. 255]

 

En in onze oogen lichten

 

- Voor alle schoonheid reê -

 

De glanzende gezichten

 

Van lucht en zon en zee.

 

 

 

Maar door den roereloozen

 

Nacht in het slapend duin

 

Geuren de donk're rozen

 

Uit Gods geheimsten tuin....

 

 

 

Van uit den diepen vrede

 

Van dit omsloten land

 

Gaan zelden onze beden

 

Uit naar den overkant.

 

 

 

Want ver en afgezonderd

 

Van den gewonen woon

 

Leven wij onverwonderd

 

Om dit volkomen schoon.

 

 

 

En weinig smalle kreken

 

Gaan door het wijde wad....

 

En weinig zeilen bleeken

 

Langs hun opalen pad....

[p. 256]

Duo.

Rechts op den vleugel, uit kristal
Neerrankend, negen gele rozen
- Maréchal Neill - de boven al
Eelteederen en broozen.

Heur ijle geuren zweemden naar
Citroenen en kaneel en zoete heliotropen.
De scheemring daalde stil en klaar:
De vensters waren open.

Het wezen gansch van die daar stond
Scheen zich tezaam te dringen
- Verlangend hart, dat nog niet vond -
In der viole zingen.

En zij, die aan de piano neeg
- Wat droeve en teeder - was verloren
In iets heel schoons, dat zij te lang verzweeg -
Zij speelde als nooit te voren.

En naar der melodieën keer
Leek het een aarzelend zich bieden,
Een bijna laten gaan en weer
Een zeer omzichtig vlieden.

Soms reiden zich de ranken zang
Tot blijde, kleurige festoenen;
Of was 't noodlottig als de zware gang
Der zekere seizoenen.

Het was de stem der diepe smart,
Een smeeken en een zoet verhooren;
Het neuriën van een eenzaam hart
En 't groote jublen van nabije koren.

[p. 257]

 

En na een ademlooze rust

 

Een onvoorwaardlijk overgeven

 

Aan de triumf der duizelende lust

 

Zich één te weten in een eenig streven....

 

 

 

En dan het einde: 't laatste zachte akkoord

 

Zilverde heen en zonder breuke

 

Zette de melodie zich voort

 

In de ijle rozenreuke.

 

 

 

Nog durend scheen 't ontstellend spel

 

Hun beider ziel te binden.

 

Hun oogen stonden schuw en hel

 

En dorsten zich niet vinden.

 

 

 

Hij wendde zich en praatte licht

 

Met woorden achtelooze....

 

Zij boog haar donkere gezicht

 

Diep in de gele rozen....

[p. 258]

De achterblijvenden:

Voor B., bij de geboorte van Arda.

‘Het was een vreugdig scheiden
Toen snel de sneeuwen boot
De haven uit ging glijden
En door de branding schoot.

Uw ranke handen bonden
Het hooge witte zeil,
Wijl onze zaalge monden
Zongen van komend heil.

Wij gaven raad en spijzen
En goed vertrouwen mee,
De gouden zon zal wijzen
Uw richting over zee.

Daar stondt gij in den klaren
Morgen, zoo koel en recht,
Met hel-doorwaaide haren
Te wenken op de plecht.

Maar langzaam ging 't àl wijken
Naar einders zilvrig grijs....
O moog de leeftocht reiken
Voor deze lange reis!’

[p. 259]

Keer.

Al te lang leken de dingen
Vreemd en ver van mij vandaan,
En der stilte zilvren zingen
Kon mijn hart niet meer verstaan.

Zelfs nog door mijn lange nachten
In der droomen bonte mom
Woelden klaaglijke gedachten
Onbegrepen in mij om.

Dan heeft met geheime handen
Een mijn donkre ziel geraakt;
Binnen schemerige wanden
Is wat lieflijks losgemaakt.

En een nieuw en heerlijk hopen
Komt mijn woning te allen kant
Als een morgen binnenloopen:
Overal zijn deuren open
Naar een zonnig, bloeiend land.