De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 94]

Hélène Swarth.
1859-25 October-1919.

Een krans om 't hoofd der Bloemendichteresse?
Niets liet zij ongeplukt dan Lauwergroen;
- Strooi 't voor haar uit, en gun haar zilv'ren tressen
Den zonnekus ontwoekerd aan 't seizoen.

* _* *

- Mij heugt haar dicht - zoo glanzig rein en kleurig
Als Alpensneeuw in gloeiende avondpracht,
Doch vaak in al zijn weelde aangrijpend treurig
Als vedelspel in donk'ren zomernacht -

Mij heugt haar dicht: of 'k tranen hoorde droppen
Op stil beschreven, stil herlezen blad,
Dat zingen ging wat Vrouwenhart doen kloppen -
Vroeg roemen maar ook vroeg doen rouwen had.

't Verleên herleefde in 't Hooglied van 't verlangen,
En 't lied van kamp werd lied van zegepraal:
Geluksverbeelding vierende in haar zangen,
Weêrstond zij 't lot, en redde 't ideaal.

In eigen Kunst gaf zich een eigen leven,
Geheiligd door de schoonheid - ook der smart;
Aan 's werelds woelingen als vreemd gebleven,
Staat eenzaam, hoog en fier, Hélène Swarth.

* _* *

Mij voert haar feest terug naar verre dagen,
Toen dichtvrucht lokkend hing in mijn bereik;
Op nasmaak teer 'k; en zeegnen doe 'k de vlagen,
Die soms nog geuren overdragen
Uit milden Najaarshof naar barre Winterwijk.

W.L. PENNING Jr.