De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 988]

Verrukking door Hendrik Kroon.

'k Rustte op mijn sponde in stilte en eenzaamheid
Door 't stofloos web omtogen van den nacht.
Bij 't zinken van mijn wil kwam voor mijn oog,
Maar binnenwaarts, een ongeroepen beeld,
Dat opstond uit de diepte van mijn geest:
Het lichaam van een vrouw. Het naakte lijf
Glansde als een vlam van onderscheiden gloed.
Zacht meerschuim, licht zeegroen waarlangs de h[uid]
't Bloed door zijn banen wiekt, aanvallend rood
Als van een bes, die door 't gebladert gloeit.
Schaduw doorschijnend als die op een paarl,
Als de aanblik van het arenschietend graan
Wen de avondschemer over de akkers zweeft,
Der halmen teeder blinken minlijk bluscht,
Alsof een moeder van haar sluimrend wicht
Door 't wieggordijn geruischloos 't daglicht weert
Het beeld geleek een boomgaard, rijk in bloei,
Het gras vol gele bloemen, tegen 't blauw
Des hemels vlinderblanke rijen, licht
En schaduw, twee gespelen, saam op spriet
En blad door zefiers zacht gebaar gewiegd.
'k Zag die verschijning lokkend voor mijn oog.
Onrust beroerde hart en zinnen, voer
Door bloed en veezlen om met stommen drang
Als een verschrikte, blinde vogel vliegt.
Toen flitste door mijn brein: dit beeld stond op
Te bidden om zijn aardsche onsterflijkheid.

[p. 989]

 

Maar als een onweer in mijn geest ontstond

 

Een onwil vagend de verschijning weg,

 

Onwelkom door haar ongeroepenheid.

 

 

 

Nu kwam er voor mijn oogen een zacht licht,

 

Schaduwloos licht, een melkweg van diep licht.

 

't Was teeder doch vol gloed met tinteling

 

Van eelgesteent, maar van zinrijker glans.

 

Geen ding was er te zien, geen schelp noch bloem,

 

Een dier noch menschlijk wezen, noch de zee.

 

Het golven niet van 't graan op de akkers, 't schoonst

 

Van al aanschouwden vorm en kleur, dat de

 

Herinnring opriep, zonder weerspraak viel 't

 

Bij d'aanblik van dit zinrijk licht in 't niet.

 

 

 

Gedachte schooner zijt gij dan wat uit

 

Uw wezen groeit, is niet uw aandrift, uw

 

Bezieling rijker dan hetgeen gij schept.

 

Terwijl gij eeuwig zijt valt al wat gij

 

Gevormd hebt vormloos tot uzelf terug.

 

 

 

Dies is de stonde zalig dat mijn geest

 

Bij u verwijlt en de verrukking voelt

 

Van zijnen oorsprong of in koene vlucht

 

Hij daartoe, vol genade, nader waar.