De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 829]

Faust door Hein Boeken.

Tot Ariadne.

O toorn mij niet, dat ik vacantie nam
Dees wondre week, die volgde op 't Feest van 't Lam.
Want ach! er hing, door 't veie en vochte weer
Over de stad een broeiïge atmosfeer,
Die deed mij niet naar Gooische dreef verlangen.
In stad ook wekken vroeg mij vogel-zangen
Tuurlurend door 't nog bladerlooze hout,
Waar diep mijn oog uit mijn dak-luik op schouwt.

Ook hangt hier heuchnis van het Wolfgang-feest
(Schoon 't voor mijn oor een foltring is geweest,
Was het wel Wolfgang dien ik hoorde spreken?
't Zijn niet zijn woorden, schoon ze er soms op leken.)

Maar laat ons Willem om zijn grootheid loven.
Want door zijn daden gaat hij 't al te boven
Wat schouwburg ooit aan 't oog heeft voorgezet.
Hij schept een wereld naar zijn heerschers-wet.

Hij laat ons schouwen stof en perkament
Van 's Doctors cel; dàn onder hemel-tent
De luchtge dans van knapen-, maagden-reien
Luid vierend-uit hun lente-zotternijen.
Hoort hoe zij blazen lustige schalmei
De ronden dwarlen: ‘Hei 't was in den Mei!’

[p. 830]

 

Alfonsus blaast daarbij den doedel-zak.

 

Wagner wordt schuw, Faust raakt op zijn gemak,

 

Verheugt zich onder menschen mensch te zijn.

 

In de open lucht vervloog al helle-pijn

 

Voor vliegens lust.

 

Hoe schoon tegen de schemering

 

Staan Doctor, volgling saêm, daar zij in vreemden ring

 

Den Poedel naadren zien, de éen koel en nuchter

 

De aêr speurend hoog bezoek.

 

Dan als de luchter

 

Der lamp opnieuw zoo lief zijn cel beschijnt

 

En Faust opnieuw, vol moed, zijn brein afpijnt

 

Om tot 's volks heil de Schriften te verklaren....

 

In vlammen gaat de gast zich openbaren

 

Hij zweet en zwelt - hoor luchtge geesten-vlucht

 

Om 't lijden van bevrienden geest beducht,

 

Hoor deernisvolle geesten teer wegdragen

 

Al lucht-paleizen mors tot gruis geslagen

 

Daar Faust, al zoeken moe, zoo wreed vervloekt

 

Al 't heil, dat mensch, in vreedzaam streven, zoekt.

 

 

 

't Verdrag bedijgt. In volle mannen-kracht

 

Geeft Faust zich over aan des Duivels macht.

 

Hij wil zoo diep door 's levens stroomen waden

 

Schroomt niet belofte's schuld zich op te laden.

 

Acht enkel 't Hier en 't Nu. Wat volgen mag,

 

Het deert hem niet: ‘Leev' 't Leven van den dag!’

 

Willem en Hubert beelden waardig 't paar

 

Als Wolfgang 't dacht, 't Maakt Goethe ons openbaar

 

In al zijn grootheid - al wie later leefden,

 

Niet één, wiens vlucht tot zulk een hoogte opstreefde.

 

 

 

En Greetje is teêr - al is 't wat kinderachtig

 

Zooals die oude Faust op eens wordt smachtig

 

En jong verliefd op dat onnoozel wicht

 

Vooral, daar, wat zij spreekt, is niet meer 't dicht

 

Van Gretchens teder keuvelende spraak....

[p. 831]

 

Maar waartoe laak ik zwaar volbrachte taak

 

Des tolks, die laas! gebonden door zijn rijmen

 

Vaak onzin aan gezonden zin moest lijmen.

 

 

 

Dies eeren we allen Royaards en zijn Vrouw.

 

Dra rijz' voor hen het rijzige gebouw,

 

Waar hij alleen heersch' met zijn kunstnaarsbent,

 

Hij zwerv' niet langer zoekende zijn tent

 

Maar hebbe alleen zijn schouwburg vast en stevig,

 

Dien hem zijn stad en volk bouw mild, vrij-gevig,

 

Waar hij in weeld' van nieuwe vrede-jaren

 

't Hem dankbaar volk in aandacht zie vergaeren.

6 April.