De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 435]

Verzen door Jan van Nijlen.

Landschap.

De hooge beuken stonden onbewogen
In rossen herfstgloed bij het blauwe meer.
De scheemring gloeide, en duizend blaren vlogen
Geluidloos door de gulden atmosfeer.

Alles bleef roerloos, stil.... Maar keer op keer
Klonk, als een laatst vaarwel, over de hooge
Verlichte boomen het onzegbaar teer
Gekweel van vogels die naar 't Zuiden togen.

Toen kwam de nacht en zweeg het innig lied,
De wind stak op, het water klotste droever,
Bleekgeel begon de vroegste ster te glimmen,

En plots verschenen langs den donkren oever,
Statig en somber, de japansche schimmen
Van visschers in het hoog bepluimde riet.

[p. 436]

Verlangen.

Ondankbaar vraag ik niet dat voor mijn oogen
In 't voorjaar 't beeld van vreemde schoonheid groei',
Wanneer zij in de zon aanschouwen mogen
Van kim tot kim mijn eigen land in bloei.

Maar 's winters, als voor het geweld der stormen
Het laatste leven vlucht, als sneeuw en vorst
De wereld knellen in albasten vormen,
Dan hijgt een vreemd verlangen in mijn borst,

Dan haakt mijn hart naar de eeuwig-groene kruin
Der bergen en naar marmerwitte steden,
Naar de terrassen van Borghese's tuin,

Naar zon die vonkelt in robijnen wijn,
Wijl helder klinkt, tusschen het groen beneden,
't zuidlijk geluid van bel en tamboerijn.

[p. 437]

De vergeefsche droom.

Hoe is deze avond goed! Hoe droomrig teeder
Klinkt er een orgel langs de stille straat!
De lente luwt; er daalt een blijdschap neder,
Die schittert op elk menschelijk gelaat.

O zwijg nu hart, pijniger en ontleder,
Dat nieuwe smart in nieuwe vreugden raadt!
Ik keer vandaag tot de oude schoonheid weder:
Mijn eeuwge honger is nog niet verzaad.

Weer wil ik mijn verlangen vrijheid geven,
Dat ieder jaar hoopvol ten hemel steeg
Of in de lente een nieuwe droom kon leven....

Ditmaal wellicht begrijpt het de oude reden,
Die al zijn droomen troostloos maakt en leeg:
't Vergeefsche zoeken naar een aardschen vrede.

[p. 438]

In de duinen.

Dat ik de zee hoor in de verte bruisen
En zie verwijden hemel en verschiet,
Dat uit het helm en zijn eentonig ruischen
De leeuwrik opvliegt met een helder lied;

Dat in des zomers hemelhooge vlammen
De verste lijn van 't blauwe landschap rust,
En dat mij wacht achter der duinen kammen
De zilte koelte eener verlaten kust;

Wat geeft het mij! Hoe vullen alle weelden
Met luttel goeds mijn uitgestrekte hand!
Hoe schoon 't ook zij, mij wenken andre beelden
En ander licht; mij trekt een ander land.

En ach! hoe dieper in mijn oogen dringen
De duizend stralen van het wisslend licht,
Hoe inniger de leeuwerik gaat zingen,
Wiens vlucht steeds hooger, naar de zon, zich richt;

Hoe meer voel ik mijn hart verdord en schrepel
Te midden van het zomersche gegons,
En klankenloos, alsof de eens luide klepel
Der vreugde sloeg tegen gebarsten brons!

O land, mijn land, herinnring rukt mij weder
Voor enkele uren van deze aarde los:
Nu is 't de tijd dat ver, bedroefd en teeder,
De koekoek roept in 't mij tekende bosch!